Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας του πόνου και της αβεβαιότητας συνανθρώπων μας, κυρίως συνταξιούχων, που προσπαθούν να ζήσουν με μια πενιχρή σύνταξη.
Πρόσφατα με σταμάτησε μια κυρία συνταξιούχος, από τις δεκάδες που με σταματούν , για να μου εκφράσουν το φόβο τους. "Έπαιρνα 600 ευρώ και με δυσκολία τα έβγαζα πέρα, φάρμακα... ρεύμα... το χαράτσι...φαγητό.. πανάκριβα όλα." και με κλάματα μου είπε "Αυτό το μήνα μου κόψανε 120ευρώ!!!.... από τα 600..... δηλαδή πείρα 480!!!...πως θα ζήσω;; ... κανέναν δεν έχω...τι θα κάνω;" και έμεινα να την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να της πω τίποτα.
Θυμός και οργή πλημμυρίζουν την καρδιά μου, για τους καταχραστές του δημοσίου πλούτου, για τους κλέφτες πολιτικούς, για την αδικία που συντελείτε σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, για την συσσώρευση του πλούτου από το πολιτικό κατεστημένο που λυμαίνεται αυτόν το λαό, για τα ψέματα που μας έχουν φλομώσει και ανεχόμαστε σκύβοντας το κεφάλι σε κάθε τι που μας ετοιμάζουν.
Θυμώνω γιατί κατάφεραν να μας απονευρώσουν, να μην αντιδρούμε σε τίποτα, να ανεχόμαστε την εξαφάνιση μας.
Δεν μάθαμε να ΑΝΤΙΣΤΕΚΌΜΑΣΤΕ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου