Είναι γεγονός πως στην Εκκλησία μας, τα τελευταία χρόνια, μας έλειψε η επαρκώς και, προπαντός, η σωστή (σύμφωνα με το πνεύμα των αγίων πατέρων) κατήχηση.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμη και το κατ’ ουσίαν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχασε, περνώντας τα χρόνια, το δυναμισμό της κοινής προσφοράς και έγινε… θέαμα και ακρόαμα ακατανόητο.
Θέαμα αφού οι χριστιανοί απλώς παρακολουθούν (σαν από… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή ούτε στο ΑΜΗΝ, που λέει ο Απόστολος (Α’Κορ. 14,16)! Άγνωστοι, συνήθως, μεταξύ τους… Χάθηκε η κοινότητα και η Εκκλησία έγινε… «τεκές»… προσευχομένων (υποτίθεται).Ο παπάς έπρεπε να τα τελεί όλα τυπικώς και οπωσδήποτε να κοινωνάει αφού δεν ξέραμε… τί να κάνουμε τα Δώρα της Ευχαριστίας που τελέστηκε!
Κατέληξε η Θεία Ευχαριστία ακρόαμα μουσικής πανδαισίας που «κάλυψε» το κενό της ακατανόητης γλώσσας με ηχητική ανακούφιση. Έγιναν τα ψαλλόμενα ένα λειτουργικό μουσικό υπόβαθρο! Μουσική χωρίς λόγια.
Όλα αυτά έσπρωξαν τον χριστιανό στο χώρο της ατομικής ευλάβειας. Έκαναν την υπόθεση προσωπική φιλοτιμία και ανάγκη. Η κοινότητα χάθηκε, και κάτω από το βάρος της ασυντόνιστης… ευσέβειας, δημιουργήθηκαν οι θρησκόληπτοι και οι άσχετοι. Η Μετάληψη έγινε αξιομισθία προσωπικής διαθέσεως. Χάθηκε αφού έγινε συνήθεια για δυό-τρεις φορές το χρόνο.
Πρέπει όμως όλοι να κοινωνάμε (οι χωρίς εμπόδιο συγκεκριμένης αμαρτίας που μας αποκόπτει από το σώμα της Εκκλησίας) όπως σαφέστατα φαίνεται στις ίδιες τις ευχές της Λειτουργίας: «….αξίωσε μας με το δικό σου παντοδύναμο χέρι να μεταλάβουμε το άχραντο σώμα σου και το τίμιο αίμα σου, και μέσω ημών και όλος ο λαός». Γι’ αυτό πηγαίνουμε στο Ναό, για να ενωθούμε με το Χριστό και τους αδελφούς μας.
Αυτό είναι και το σωστό φρόνημα και η υγιής σχέση με την Ευχαριστία.
Το «σήμερα» δυστυχώς είναι οδυνηρό.
Κοινωνεί ο παπάς και τα παιδάκια! Οι υπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν από μακριά!
Άραγε τί θα πείτε στα παιδιά σας που τυχόν θα σας ρωτήσουν:
-«Εσύ μπαμπά-μαμά γιατί δεν κοινωνείς;».
Ότι σεις μεγαλώσατε και η μετάληψη άφορα τους μικρούς; Πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι πείθετε με τέτοια… επιχειρήματα τα παιδιά; Εσείς πείθεσθε;
Ας ξαναρχίσουμε μια σοβαρή σχέση με την Εκκλησία. Ας φύγουμε από τα καθήκοντα και ας πάμε στη ζωή που είναι ο Χριστός.
Ας βάλουμε στόχο μια συνειδητή σχέση μαζί Του που αρχίζει με ειλικρινή αντιμετώπιση της πορείας και των πτώσεων σ’ αυτή (δηλ. την εξομολόγηση) και συνεχίζεται με την όσο γίνεται συχνότερη συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία.
Όχι για να κάνουμε… ενέσεις αγιοσύνης με τη μετάληψη αλλά να σχετισθούμε μ’ αυτόν που θα μας οδηγήσει στο δρόμο του αγιασμού και της «ταύτισης» της καρδιάς μας με το δικό Του θέλημα και τη δική Του καρδιά.
Σ’ όλη τη Γραφή ο Χριστός αυτό και μόνο φωνάζει; Δος μου τη καρδιά σου. Σε μας μένει η απάντηση: «Γενηθήτω το θέλημά Σου».
Αρχιμ Θ. Μ. «Λυχνία» Νικοπόλεως, Ιούλιος 2010)
Αναδημοσίευση από: http://imeroviglio.blogspot.com/2010/07/blog-post_18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου