Εγωκεντρισμός και Αυτοθυσία
"ως γαρ βρέφος νηπιάσαι ηυδόκησας,
ο τον πόλον κοσμήσας τοις άστροις.
και φάτνη των αλόγων ανακέκλισαι,
ο δρακί συνέχων πάντα γης τα πέρατα "
Ακολουθία μεγάλων ωρών.
Ώρα Ενάτη.
του Νικήτα Καυκιού
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 27/12/08
Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να στηρίξει και να δυναμώσει το άτομό του. Ταυτίζεται με κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και επαγγελματικές ομάδες ώστε να αντλήσει ισχύ μέσα από την ένταξή του στην ομάδα.
Το επίκεντρο όμως παραμένει πάντα ο εαυτός του. Υπηρετεί τις ανάγκες του, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και να πετύχει τους στόχους και τις προσδοκίες του. Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν από τον ίδιο του τον εαυτό. Ακόμη και όταν αγαπά τα πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος κατά βάθος και πάλι αγαπά τις προεκτάσεις του εαυτού του. Αγαπά το εγώ του έτσι όπως αυτό προεκτείνεται, προβάλλεται και αντανακλάται στην οικογένειά του.
Ο εγκλωβισμός στον εαυτό είναι η πηγή του κακού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος εμπιστεύεται τις πεποιθήσεις και την ιδεολογία του. Θεωρεί δίκαιο, απαραίτητο και αναγκαίο να ικανοποιήσει τον εαυτό του. [Αυτή η ροπή προς την αυτοϊκανοποίηση είναι η σημαντικότερη παρενέργεια του δυτικού πολιτισμού].
Κλεισμένος στον εαυτό του παρακολουθεί τα γεγονότα μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του εγωκεντρισμού του.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι ο Θεός έγινε σάρκα. Ο Υιός και Λόγος του Θεού αδειάζει από το μεγαλείο και τον πλούτο της θεότητάς Του και γεννιέται σε φτωχό σπήλαιο ως ταπεινό και ασήμαντο βρέφος.
Η κένωση του Θεού ανοίγει το δρόμο προς την θέωση του ανθρώπου. Αυτό το άδειασμα του Θεού δείχνει το δρόμο της τελείωσης.
Ο δρόμος είναι η ταπείνωση. Δηλαδή η υπέρβαση του εαυτού χάριν της Αγάπης. Η ταπείνωση είναι η διάρρηξη της ατομικότητας μέσα από την πρόσληψη της ετερότητας. Στην ταπείνωση ο εαυτός είναι ισότιμος και ισάξιος με κάθε ξεχωριστό κομμάτι του υπάρχοντος.
Στην ταπείνωση ο εαυτός μετράει όσο και ο άλλος. Στην ταπείνωση η γνώμη μου είναι εξίσου σημαντική με την γνώμη του άλλου. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες μου δεν είναι πάνω από τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου. Η ζωή μου δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή του άλλου.
Στην ταπείνωση, η ατομικότητά μου χάνει τη σημασία της. Ο εαυτός μου δεν είναι το κέντρο. Η ζωή μου αντλεί το νόημά της ακριβώς από την έμπρακτη θυσία της ατομικότητας. Τη στιγμή που υπερβαίνω το κέντρο του εαυτού μου, τη στιγμή που παύω να ζω για τον εαυτό μου, τη στιγμή που προσφέρομαι στον άλλο, τότε αντλώ ενέργεια, δύναμη και νόημα από την ίδια την πράξη της θυσιαστικής αυθυπέρβασης.
Η αυτοθυσία συνταυτίζεται με την Αγάπη. Όλα τα σημεία προσφοράς του εαυτού μου γίνονται σημεία που τροφοδοτούν το Είναι μου. Δεν είμαι πλέον μια ταλαίπωρη ατομική οντότητα που αγωνίζεται για την επιβίωση. Είμαι η ελευθερία που νιώθει την καρδιά της να χτυπά σε όλα τα σημεία που ως αγάπη προσφέρθηκε. Υπάρχω εκεί που αγάπησα. Ζω μέσα στη χαρά της Αγάπης. Η Αγάπη με ζωοποιεί. Δεν υφίσταμαι πλέον ως ατομικοκεντρική, αυνανιστική οντότητα. Δεν υπάρχω πλέον ως εγωκεντρικός εαυτός που στενάζει κάτω από το βάρος των αντιξοοτήτων. Είμαι ελευθερία. Έχω απαλλαγεί από τον ενδεή, διεκδικητικό, μαχόμενο, φτωχό εαυτό μου. Είμαι Αγάπη. Υπάρχω μέσα από τις πράξεις και τις εμπειρίες αντίστασης στην αναγκαιότητα. Γεννιέμαι κάθε στιγμή μέσα στην Αγάπη, πεθαίνω κάθε στιγμή μέσα στην Αγάπη, ανασταίνομαι κάθε στιγμή μέσα στην Αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου