Μια ψύχραιμη άποψη για τα Εκκλησιαστικά πράγματα.

Πρωτοφανής προπαγανδιστική επίθεση κατά του Αγίου Όρους
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου

Πηγή: περιοδικό Ρεσάλτο
32ο τεύχος μηνός Οκτωβρίου.
Αναδημοσίευση από: Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας

Τέτοια πρωτοφανή και λυσσώδη επίθεση εναντίον Μονής και συνολικότερα εναντίον του Αγίου Όρους, δεν έχουμε ξαναζήσει. Άνοιξαν όλοι οι κρουνοί της νεοταξικής προπαγάνδας κατά του Αγίου Όρους. Πηκτά κύματα άγνοιας, παραπληροφόρησης και φαιάς προπαγάνδας ξεσηκώνονται από παντού: Από τις πιο βρώμικες εστίες του πολυεθνικού κεφαλαίο (ΜΜΕ) μέχρι τους «ανεξάρτητους» δήθεν μπλόγκερ. Από τους μηχανισμούς του παρακράτους μέχρι τους πολιτικάντηδες κάθε είδους και χρώματος.


Και όπως σε όλα τα ζητήματα της νεοταξικής ισοπέδωσης, έτσι και εδώ, το χορό τον σέρνουν τα «αριστερά» δεκανίκια των πλανητικών και εγχώριων νταβάδων της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.



Και μόνο αυτή η γιγάντια προπαγανδιστική μηχανή που ξερνάει ενορχηστρωμένα και διατεταγμένα όλη τη λύσσα της και την αβυσσαλέα υποκρισία της εναντίον της Μονής και του Αγίου Όρους γενικότερα, πρέπει κάθε πολιτικά σκεπτόμενο να τον βάλει σε σκέψεις και υποψίες.


Είναι γνωστό, σε κάθε έναν που έχει ερευνήσει στοιχειωδώς τι είναι παγκοσμιοποίηση και Νέα Τάξη, ότι η Ορθοδοξία και η Εκκλησία είναι από εκείνα τα συνεκτικά εθνικά και κοινωνικά βάθρα που συστηματικά και επίμονα επιδιώκει το κράτος της Νέας Τάξης να τα καταδεφίσει.


Το ελληνικό κράτος, τα «κρατικά» και «παρακρατικά» κόμματά του και οι χορτάτοι και επιδοτούμενοι «οργανικοί» τους διανοούμενοι είναι οι «εντολοδόχοι», τα «βαποράκια» αυτής της κατεδάφισης.


Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης κάθε επαναστατικής σκέψης: Όταν το κράτος, τα κόμματα και οι ιδεολογικοί γενίτσαροι του καθεστώτος κτυπούν την Εκκλησία κάτι βρωμάει. Και πάντα σε τέτοιες συγκρούσεις κράτους-γενιτσάρων με την Εκκλησία η αγωνιστική θέση είναι: Είμαστε με την Εκκλησία. Το γιατί το έχουμε αναλύσει πολλές φορές.


Αφετηρία της σωστής άποψης και θέσης δεν είναι τα τυχόν σκάνδαλα της Εκκλησίας και η διαφθορά των παπάδων ή κάποιων μοναχών. Δεν ζούμε σε μια παραδεισένια κοινωνία, αλλά στον παρακμασμένο καπιταλισμό που θεσμοί και άνθρωποι υπόκεινται στους νόμους της αγοράς και της διάβρωσης.


Η εκκλησιαστική «καμαρίλα»


Αναμφίβολα ο πλουτισμός, η χλιδή και ο εμπορικός κυνισμός ανθρώπων της Εκκλησίας «σκανδαλίζουν» και αποτελούν το «γόνιμο έδαφος» για την ολομέτωπη επίθεση εναντίον των Ορθόδοξων αξιών και συμβόλων, εναντίον συνολικά των βάθρων και των συνεκτικών ιστών του Ορθόδοξου εκκλησιαστικού σώματος.


Τα αίσχη, τα σκάνδαλα και η ανηθικότητα αυτής της εκκλησιαστικής «καμαρίλας» προκαλούν την οργή και την αηδία της ελληνικής κοινωνίας. Η οργή, όμως είναι κακός κλειδούχος της σκέψης. Και οι μηχανισμοί της εξουσίας ερεθίζουν πάντα την τυφλή οργή επιλεκτικά, την φουντώνουν, την ξαπλώνουν και την εμπορεύονται αγοραία για να επικαλύψουν την πραγματικότητα και να τη διοχετεύσουν στους δόλιους πολιτικούς τους στόχους.


Είναι γνωστή η συνταγή των σκανδαλοψυχώσεων: Το καθεστώς επιλεκτικά και διατεταγμένα ανακυκλώνει και εμπορεύεται συμπτώματα της σήψης του, «αποκαλύπτει» εξωτερικές πτυχές των σκανδάλων των διαπλεκόμενων εξουσιών του (και η εκκλησιαστική «καμαρίλα» είναι μέσα σε αυτή την καθεστωτική διαπλοκή των εξουσιών), με ένα και μοναδικό στόχο: Τη συσκότιση της σκέψης και το καναλιζάρισμα της λαϊκής οργής στους «αγωγούς» των επιδιωκόμενων πολιτικών στόχων.


Η εξουσία της Εκκλησία ως πνευματική και οικονομική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας λειτουργεί μέσα σε αυτούς τους νόμους του συστήματος. Είναι υποκρισία αβυσσαλέα να αγανακτούμε δήθεν για τις οικονομικές δραστηριότητες της Εκκλησίας και να μην κτυπάμε αυτούς τους νόμους και την κερδοσκοπική τους λογική που διαβρώνουν θεσμούς και ανθρώπους, ιδέες και συνειδήσεις.


Και είναι υποκρισία και επικάλυψη των ιδεολογικών, πολιτικών, αλλά και οικονομικών καθεστωτικών στόχων, όταν ζητάμε να ενταχθεί η περιουσία της Εκκλησίας στο Δημόσιο, δηλαδή στο κράτος των πολυεθνικών.


Και είναι πολλαπλή υποκρισία και πολιτική απάτη να αποκρύπτουμε το εξής: Ότι η εκκλησιαστική ιεραρχία και οι διαχειριστές του Ορθόδοξου δόγματος είναι μια μορφή εξουσίας και ως τέτοια άμεσα και στενά διαπλεκόμενη με το καπιταλιστικό καθεστώς και το κράτος του.


Όσο, λοιπόν, αυτοί οι «διαχειριστές» λειτουργούν μέσα στις εμπορευματικές καπιταλιστικές σχέσεις θα υπόκεινται στους μηχανισμούς που διέπουν αυτές τις σχέσεις και τα κρούσματα της σήψης και διαφθοράς μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας θα διευρύνονται και θα πολλαπλασιάζονται.


Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι με το «θεϊκό κήρυγμα» θα σωθεί η κατάσταση. Αυτό εξάλλου αποδεικνύει και η ιστορία. Τα φαινόμενα της εκκλησιαστικής σήψης όχι μόνο δεν ελαττώνονται, αλλά αυξάνουν ανάλογα με τη σήψη του καθεστώτος. Και σήμερα αυτή η σήψη του καθεστώτος και των διαπλεκόμενων εξουσιών του έχει εκκολάψει παντού σε όλο το θεσμικό, κρατικό και πολιτικό πλαίσιο παρακρατικές «καμαρίλες», «μαφίες» και «τρωκτικά». Ακόμα και μέσα στην εκκλησιαστική, θεσμική ιεραρχία.


Φυσικά υπάρχουν και οι συνειδητοί και οι πρωτοπόροι που αγωνίζονται και εδώ, όπως και σε κάθε κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό τομέα. Και θα λέγαμε ότι οι πλειονότητα των μοναχών και ιερέων όχι απλώς αντιστέκεται σε αυτά τα κρούσματα της διαφθοράς, αλλά αγωνίζεται και ενεργητικά. Κάτι που αποκρύβεται σκοπίμως και δολίως από τους μηχανισμούς του συστήματος.


Συνοψίζοντας. Οι «καμαρίλες» και τα «τρωκτικά» υπάρχουν και μέσα στην καθεστωτική εκκλησιαστική ιεραρχία. Αυτές οι «καμαρίλες» είναι αναπόσπαστα στοιχεία του καθεστωτικού σάπιου εποικοδομήματος: Σαρξ εκ της σαρκός αυτού του καπιταλιστικού συστήματος και της σήψης του.


Το «σώμα», όμως της Ορθοδοξίας, οι αξίες της, οι παραδόσεις της και τα σύμβολά της, ο κόσμος της είναι διαφορετικά.


ΟΤΑΝ δεν ξεχωρίζουμε αυτές τις δύο αντίθετες και ασυμφιλίωτες καταστάσεις τότε μαζί με τις σαπουνάδες πετάμε έξω από τη σκάφη και το παιδί. Όταν δεν κάνουμε αυτό το διαχωρισμό τότε ρίχνουμε νερό στο μύλο των νεοταξικών σχεδιασμών που στοχεύουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ΓΕΝΙΚΑ. Είναι σαν να λέμε και εμείς: Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σάπια, καταργήστε την…


Σήμερα με όχημα τα σκάνδαλα της εκκλησιαστικής «καμαρίλας» προωθούνται λύσεις κατάλυσης όλων των βάθρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γι’ αυτό και τα σημερινά σκάνδαλα της «καμαρίλας» του Βατοπεδίου, όπως και άλλα στο παρελθόν, «αποκαλύπτονται» ενορχηστρωμένα, διατεταγμένα και με μισές αλήθειες από τις πηγές των σκανδάλων: Τους οικονομικούς και πολιτικούς «νταβατζήδες» και τα «πιόνια» τους.





Άγνοια-ψεύδη-παραπληροφόρηση


Έξω, συνεπώς, από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς στόχους, υπάρχουν και οικονομικοί στόχοι σε αυτές τις υποκριτικές, ενορχηστρωμένες και κατευθυνόμενες επιθέσεις εναντίον του Αγίου Όρους. Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα: Να αφαιρέσουν θέλουν κάθε περιουσία από το Άγιον Όρος και να την μοιράσουν στις πολυεθνικές.


Ταυτόχρονα το οικονομικό «ξεδόντιασμα» της Εκκλησίας την υπονομεύει δραματικά και της αφαιρεί τις δυνατότητες να αντισταθεί στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.
Το κράτος, τα κόμματα και τα «παπαγαλάκια» τους πιάνονται με τη διαφθορά που οπωσδήποτε υπάρχει και εκεί μέσα για να κατεδαφίσουν και αλώσουν ένα σύμβολο: Το Άγιον Όρος!


Φυσικά αυτά τα σκάνδαλα των παπάδων και των μοναχών ωχριούν μπροστά στα σκάνδαλα των κατηγόρων τους, ωχριούν μπροστά στα σκάνδαλα των πολυεθνικών, του κράτους, των κομμάτων, των ΜΜΕ και όλων των λαμόγιων που ουρλιάζουν σήμερα εναντίον της Μονής Βατοπεδίου.


Είναι εμετική και αηδιαστική αυτή η σκανδαλώδης επικάλυψη των καθεστωτικών σκανδάλων και η θηριώδης υποκρισία των καθεστωτικών εισαγγελέων κατά του Αγίου Όρους. Εξίσου εξοργιστικά και αηδιαστικά είναι: Η άγνοια, τα ψεύδη και η παραπληροφόρηση.


Γιατί γενεσιουργός αιτία όλων αυτών είναι το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του, οι νόμοι του και τα συντάγματά του. Εκεί είναι το σκάνδαλο και όχι στη Μονή Βατοπεδίου (εδώ είναι το σύμπτωμα). Η Μονή και η αρπακτική της «καμαρίλα» σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα λειτούργησαν.


Η Μονή Βατοπεδίου λειτούργησε με βάση τη Νομοθεσία περί Εκκλησιαστικής περιουσίας που θεσπίστηκε επί Ελευθερίου Βενιζέλου, και με τρία άλλα μεγάλα νομοθετήματα (το τελευταίο στη μεταπολίτευση, το 1976-78, από τον Γεώργιο Ράλλη). Η νομική βάση της Εκκλησίας και των Μονών είναι πολύ ισχυρή, μια βάση με προσάρτημα απόλυτης ισχύος και στη Συνθήκη ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Αυτό παρασιωπάται εντελώς ανεξήγητα από όλους τους «εισαγγελείς» κατά της Εκκλησίας και των Μονών…


Η υπόσταση και η περιουσία των παλαιών (ιστορικών Μονών) δεν θεσπίζεται από τα Χρυσόβουλα. Αλλά από τη νομοθεσία του ελληνικού κράτους. Απλώς η απόδειξη ύπαρξης και νομής που απαιτεί ο νομοθέτης αποδεικνύεται από μια σειρά ιστορικών στοιχείων, μέρος των οποίων είναι οι ιστορικοί τίτλοι που δόθηκαν από Βυζαντινούς Αυτοκράτορες.


Ένας καταπατητής μετά από μερικά χρόνια θεσπίζει ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας των Μονών, θέλουν οι θιασώτες της λαμογιάς και της υποκρισίας, να είναι «άκυροι» γιατί είναι «παλιοί»!!!


Και ένα ευρωπαϊκό παράδειγμα: Στη Γαλλία όλοι οι ιστορικοί Ναοί προ του 1905 κρατικοποιήθηκαν μεν, αλλά παραχωρήθηκαν στην Εκκλησία για πάντα, ενώ το κράτος ανέλαβε την υποχρέωση της συντήρησής τους για πάντα. Ενώ τα μοναστήρια γίνονται Νομικά πρόσωπα με την ιδιοκτησία τους πλήρως αναγνωρισμένη από το κράτος (απαλλαγμένα από κάθε φορολογία), και ας πρόκειται για τίτλους που δόθηκαν πριν από αιώνες.


Και κάτι τελευταίο: Την ανταλλαγή δεν τη ζήτησε η Μονή, τη ζήτησε πεισματικά το κράτος. Η αλήθεια είναι ότι το κράτος και οι κερδοσκοπικές μαφίες πήγαν να αρπάξουν τα κτήματα της Μονής, και όταν οι γνωμοδοτήσεις βγήκαν αρνητικές πρότειναν «ανταλλαγή».
Όλα αυτά, που αποδεικνύουν ότι είναι το κράτος και οι νόμοι του που «έθρεψαν» όποιο τυχόν σκάνδαλο, τα αποκρύβουν. Κτυπούν μόνο το Βατοπέδιο και το Άγιον Όρος για να προωθήσουν τα δόλια νεοταξικά σχέδιά τους.



Διευκρίνιση: Δεν υποστηρίζουμε ότι θα πρέπει να ανασταλεί η κριτική στη διαφθορά που υπάρχει (υπάρχει μεγάλη) και μέσα στην Εκκλησία και στους μοναχούς. Υποστηρίζουμε ότι πρέπει να βλέπουμε το ζήτημα συνολικά και σε σχέση με τις νεοταξικές επιδιώξεις. Να μην χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο. Η διαφθορά της Εκκλησίας απλώς χρησιμοποιείται σαν όχημα γι’ αυτές τις επιδιώξεις.


Και τελικά δεν νομιμοποιούνται οι καθεστωτικοί διευθυντές των οίκων ανοχής, τα αρπακτικά και τα λαμόγια, καθώς και τα «εγκάθετα» παπαγαλάκια τους να παραδίδουν μαθήματα ηθικής και να ουρλιάζουν εναντίον του συμβόλου της Ορθοδοξίας, που είναι το Άγιον Όρος…
Και τέλος να πούμε και αυτό: Καμία «καρατόμηση» και «εξυγίανση» δεν μπορεί να γίνει από το κράτος. Το κράτος αυτό, όπως και όλο το πολιτικό εποικοδόμημα είναι «γρανάζι» του πλανητικού κράτους: Των υπερεθνικών μονοπωλίων.


Αυτό το κράτος καμιά λύση προς το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της δεν προωθεί. Το αντίθετο επιδιώκει. Το ζήτημα της εκκλησιαστικής «καμαρίλας» είναι ζήτημα του ελληνικού λαού, των κινημάτων του και του ορθόδοξου σώματος που αγωνίζεται εναντίον της ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας…