Διψώ, δώσε μου να πιω....

Διψάμε!

Εκατομμύρια ανθρώπων σε αυτή τη χώρα υποστηρίζουν ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά, πολλοί από αυτούς, πιθανον οι περισσότεροι, μοιάζουν με τους εξής δύο ανθρώπους:

Ο πρώτος ήταν ορθόδοξος Χριστιανός, αλλά τώρα δεν πηγαίνει στην εκκλησία. «Είμαι ακόμα Χριστιανός», λέει. «Αλλά πραγματικά δεν πιστεύω ότι ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος προς τον ουρανό - υπάρχουν πολλοί τρόποι – για τον καθένα ξεχωριστός».

Η δεύτερη έχει έναν θείο που είναι ιερέας. Η ίδια λέει ότι δεν είναι πραγματικά θρήσκα. «Αλλά είμαι Χριστιανή», λέει. «Πιστεύω στο Θεό, ότι υπάρχει Θεός.»

Και οι δύο άνθρωποι θεωρούν ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά τι είναι πραγματικά Χριστιανός; Στο αποστολικό ανάγνωσμα ακούσαμε:

«Ο Βαρνάβας αναχώρησε για την Ταρσό ψάχνοντας τον Σαύλο. Και όταν τον βρήκε, τον έφερε στην Αντιόχεια. Έτσι για έναν ολόκληρο χρόνο συγκεντρώνονταν με την Εκκλησία και δίδασκαν πολλούς ανθρώπους. Και οι μαθητές ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί στην Αντιόχεια» (Πράξεις ια΄ 25-26).

Επομένως, ποιοι ονομάστηκαν «Χριστιανοί»; Οι «μαθητές». Μαθητής είναι αυτός που ακολουθεί τον Ιησού Χριστό, που καταρτίζεται, που αυξάνει μέσα από την κοινωνία του με τον Χριστό. Ο Χριστιανισμός εστιάζει ολοκληρωτικά στον Ιησού Χριστό, και όλα όσα Εκείνος είπε και έκανε. Αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Μήπως όλοι, όσοι βρίσκονταν στην Αντιόχεια και πίστευαν ότι υπάρχει Θεός, ονομάστηκαν Χριστιανοί; Μήπως, όσοι στην Αντιόχεια πίστευαν ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι προς το Θεό εκτός από τον Ιησού Χριστό, ονομάστηκαν Χριστιανοί;

Οι χαρακτηριστικοί άνθρωποι που ανέφερα δεν είναι πραγματικά μαθητές του Ιησού Χριστού. Δημιουργούν μόνοι τη θρησκεία τους - μια ασαφή πίστη στο Θεό και σε άλλα πράγματα. Αυτό δεν είναι χριστιανισμός. Αυτή είναι η ψεύτικη θρησκεία, την οποία τόσοι πολλοί άνθρωποι ακολουθούν. Αυτή είναι μια θρησκεία που φτιάχνουμε μόνοι μας.

Πάρα πολλοί πιάνονται σε αυτή την παγίδα. Θεωρούν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι. Χριστιανισμός είναι όσα σχετίζονται με τον Ιησού Χριστό, να Τον ακολουθείς, να είσαι ενωμένος μαζί Του. Πολλοί άνθρωποι δεν ακολουθούν τον Χριστό, ακολουθούν τη θρησκεία που οι ίδιοι έφτιαξαν. «Ό,τι θεωρώ σωστό, ό,τι πιάνω με το μυαλό μου, αυτό είναι η θρησκεία μου.»

Δεν είμαι εδώ, σήμερα, για να επιπλήξω αυτούς τους ανθρώπους. Κι αυτό επειδή, από πολλές απόψεις, οι περισσότεροι μας πέφτουμε στην παγίδα της «δικής μας» θρησκείας – ό,τι μ’ αρέσει, ό,τι θεωρώ σωστό, αυτό και πιστεύω.

Λοιπόν, σε τι πνευματική κατάσταση νομίζετε ότι βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι; Στην πραγματικότητα, πεθαίνουν, ή μπορεί να είναι ήδη νεκροί, από πνευματική δίψα. Διψασμένη ψυχή είναι αυτή που θέλει να μάθει την αλήθεια για το Θεό, που θέλει να λατρέψει τον αληθινό Θεό. Διψασμένη ψυχή είναι αυτή που θέλει να έχει πραγματική σχέση με τον Ιησού Χριστό.

Στο ευαγγελικό μας ανάγνωσμα, μαθαίνουμε πώς ο Χριστός μπορεί να καταδροσίσει μια διψασμένη ψυχή, πώς μπορεί να ικανοποιήσει την πνευματική μας δίψα.

Συναντάμε μια Σαμαρείτισσα, η οποία είχε μια πολύ διψασμένη ψυχή. «Πιστεύω στο Θεό, και ότι πρόκειται να έρθει ο Μεσσίας. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί έρχεται, αλλά ξέρω ότι θα είναι κάποιο είδος δασκάλου ή προφήτη. Αλλά δεν είμαι πολύ θρήσκα. Οι θρησκευτικοί μας ηγέτες διαφωνούν πάρα πολύ με τους Εβραίους σχετικά με τον κατάλληλο τόπο λατρείας. Οι Εβραίοι λένε, «η λατρεία στην Ιερουσαλήμ!». Οι θρησκευτικοί μας ηγέτες λένε, «όχι, η λατρεία σ’ αυτό το βουνό!» Όλα αυτά με απογοητεύουν κι έτσι μένω μακριά από τη θρησκεία.»

Μια διψασμένη ψυχή! Συνεχίζει και λέει, «έχω πολύ κακό παρελθόν. Έχω παντρευτεί πέντε φορές. Και τώρα, συζώ με κάποιον. Ξέρω ότι αυτό είναι λάθος. Πηγαίνω στο πηγάδι, τώρα, να πάρω νερό. Κανείς ποτέ δεν έρχεται μαζί μου, επειδή όλοι με γνωρίζουν.

«Είμαι απόβλητη». Εδώ, βλέπουμε τη Σαμαρείτισσα - μια διψασμένη ψυχή που ψάχνει την ευτυχία όλο σε λάθος μέρη. Έχει μια ασαφή πίστη στο Θεό, αμελή ήθη - πολύ παρόμοια με την κοινωνία μας σήμερα!

«Υπάρχει ένας Εβραίος στο πηγάδι. Απλά θα τον αγνοήσω. Οι Εβραίοι δε μας συμπαθούν. Κι εμείς δεν τους συμπαθούμε. Επιπλέον, είναι άντρας». Αλλά, «ο Ιησούς της είπε, ‘Δώσε Μου να πιω’» (Ιωαν. δ΄ 7).

«Έπειτα η Σαμαρείτισσα του λέει, ‘Πώς, ενώ είσαι Εβραίος, ζητάς νερό από μένα, που είμαι Σαμαρείτισσα;’ Αφού οι Εβραίοι δεν έχουν πάρε δώσε με τους Σαμαρείτες». Ο Ιησούς απάντησε και της είπε, ‘αν ήξερες το δώρο του Θεού, και ποιος είναι αυτός που σου λέει «Δώσε Μου να πιω», εσύ θα Του ζητούσες, και θα σου έδινε το ύδωρ το ζων’ (Ιωαν. δ΄ 9-10).
Το ύδωρ το ζων; Αυτός ο άγνωστος Εβραίος μιλάει σαν ραββίνος, σαν διδάσκαλος. Το ύδωρ το ζων;

«Η γυναίκα Του είπε, ‘Κύριε, εσύ δεν έχεις τίποτα για να ανασύρεις νερό, και το ποτάμι είναι βαθύ. Πού λοιπόν θα το βρεις αυτό το ύδωρ το ζων; Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ, που μας έδωσε αυτό το πηγάδι, και ήπιε από αυτό και ο ίδιος και οι γιοι και τα ζωντανά του;’» (Ιωάν. δ΄ 11-12).

«Χμμμ. Εξακολουθώ να μην ξέρω για τι μιλάει – το ύδωρ το ζων που μπορείς να το πιεις και να μην ξαναδιψάσεις ποτέ; Καλό μού ακούγεται. ‘Κύριε, δώσε μου αυτό το νερό’».

Η Σαμαρείτισσα δεν κατάλαβε τι έλεγε ο Χριστός. Εκείνος μιλούσε για το ύδωρ της ζωής. Εκείνη είχε έρθει στο πηγάδι για το συνηθισμένο νερό. Αλλά αυτό που χρειαζόταν στ’ αλήθεια ήταν κάτι για την ψυχή της. Η ψυχή της πέθαινε από τη δίψα. Δεν το συνειδητοποιούσε. Ο Χριστός ήθελε να συνειδητοποιήσει ότι κάτι πήγαινε στραβά με την ψυχή της, και έτσι της είπε: «Πήγαινε, φώναξε το σύζυγό σου και ελάτε εδώ».

Ο Χριστός ανακινεί ένα ευαίσθητο ζήτημα, έτσι; Η προσωπική της ζωή ήταν μια πλήρης καταστροφή. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να αποφύγει το θέμα λέγοντας «δεν έχω σύζυγο». Τεχνικά, ήταν σωστή, αλλά ο Χριστός δεν επρόκειτο να το αφήσει κατά μέρος.

«Ο Ιησούς τής είπε, ‘καλά το είπες «δεν έχω σύζυγο», γιατί είχες πέντε συζύγους, και αυτός που έχεις τώρα δεν είναι σύζυγός σου. Σ’ αυτό είπες την αλήθεια’» (Ιωαν. δ΄ 17-18).

Ο Θεός ξέρει τι συμβαίνει στην προσωπική ζωή του καθενός – ο Χριστός ήξερε ότι δεν ήταν όλα εντάξει μ’ εκείνη τη γυναίκα, ότι ήταν μακριά από το Θεό. Ο Χριστός ήξερε για το παρελθόν της, και το παρόν - θέλησε να τη βοηθήσει, να της φέρει τη σωτηρία, και έτσι της υπενθύμισε την αμαρτία της.

Είχε παγιδευτεί στην ψεύτικη θρησκεία που έφτιαξε μόνη της: «Πιστεύω στο Θεό, και ό,τι θεωρώ σωστό». Η ψυχή της ήταν διψασμένη, και τίποτα δεν φαινόταν να την ικανοποιεί. Ο Χριστός της επισημαίνει τους πέντε διαλυμένους γάμους της, και την τωρινή της κατάσταση. Μήπως είμαστε σαν εκείνη την γυναίκα; Είμαστε, και από πολλές απόψεις, έτσι; Έχουμε αμαρτίες στη ζωή μας, πράγματα στο παρελθόν μας, και ίσως στο παρόν μας, που δε θέλουμε να τα γνωρίζουν οι άνθρωποι. Αλλά ο Θεός τα ξέρει, και θα μπορούσε να τα ανακινήσει τόσο εύκολα, όσο τότε. Ψάχνουμε την ικανοποίηση στη ζωή μας, αλλά φαίνεται ότι ψάχνουμε πάντα σε λάθος μέρη. Θέλουμε κάτι που μας δίνει ένα αίσθημα ειρήνης, ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Θέλουμε κάτι να μας πάρει την ενοχή που έρχεται να μας στοιχειώσει από καιρό σε καιρό. Θέλουμε κάτι να καταδροσίσει την ψυχή μας.

Αλλά οι αμαρτίες μας έχουν ανοίξει τρύπες στις ψυχές μας. Και άσχετα τι χύνουμε μέσα τους, η δίψα μας δε σβήνει. Δεν αισθανόμαστε ποτέ στην πληρότητά της εκείνη την αίσθηση της ειρήνης και της ολοκλήρωσης. Δεν ξεφορτωνόμαστε ποτέ πραγματικά εκείνη την ενοχή. Προσπαθούμε να προσποιηθούμε ότι όλα είναι καλά.

«Όλα καλά», λέμε, «είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή μου, ακόμα κι αν δεν έχω επικοινωνία με το Θεό». Αλλά βαθιά μέσα μας, διψάμε. Βαθιά μέσα, ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε κάτι. Βαθιά μέσα, ξέρουμε ότι αφού πεθαίνουμε, θα πρέπει να απολογηθούμε για τις αμαρτίες μας. Και μετά τι; Πού θα καταλήξουμε;

«Πιες το ύδωρ το ζων», λέει ο Χριστός, «και δε θα ξαναδιψάσεις ποτέ». Ποιο είναι αυτό το ύδωρ το ζων; Είναι το ζείδωρο Ευαγγέλιο. Ο Θεός ξέρει ότι είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Αντί να μας τιμωρήσει για τις αμαρτίες μας, μας παρέχει τον τρόπο για τη σωτηρία μας. Για τους περισσότερους, ο Χριστός μοιάζει με το συνηθισμένο Εβραίο ραββίνο σου. Αλλά μόνο συνηθισμένος δεν ήταν. Ήταν Θεός ενσαρκωμένος και έκανε κάτι εξαιρετικό για μας. Πέθανε στο Σταυρό και νίκησε το Θάνατο. Και μας έχει παράσχει τη σωτηρία μέσω της ένωσης μας μαζί Του και τη συγχώρεση των αμαρτιών μας.

Αυτό είναι το ύδωρ το ζων. Και όταν πιείς αυτό το νερό, θα αισθανθείς τελικά ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος, σε ειρήνη με το Θεό. Αντί για μια στεγνωμένη ψυχή που πεθαίνει ή πέθανε από τη δίψα, μας δίνει μια πηγή νερού, που ξεχειλίζει και αναβλύζει την αιώνια ζωή.

Η Σαμαρείτισσα συνέχισε να θέτει στο Χριστό κάποια ερωτήματα. Πού θα έπρεπε να λατρεύουμε το Θεό; Της είπε ότι δεν έχει σημασία το «πού». Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς - πώς θα λατρεύεις το Θεό - «εν πνεύματι και αληθεία», είπε. Να λατρεύεις το Θεό με τον ορθόδοξο τρόπο, τον τρόπο που ο ίδιος ο Θεός είπε στο Μωυσή για να τον λατρέψει. Όχι μόνο να καταπιάνεσαι με τις κινήσεις, ή να προσπαθείς να βρεις έναν νέο, διαφορετικό τρόπο να λατρέψεις το Θεό. Να τον λατρεύεις εν πνεύματι και αληθεία.

«Η γυναίκα Τού είπε, ‘ξέρω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν θα έρθει, θα μας μιλήσει για όλα τα θέματα’. Ο Ιησούς της είπε, ‘Εγώ είμαι που σου μιλάω’». (Ιωαν. δ΄ 25-26).

Η Σαμαρείτισσα πήγε στο πηγάδι εκείνη τη μέρα για νερό. Αυτό που βρήκε, ήταν ασύγκριτα περισσότερο: ύδωρ για τη διψασμένη ψυχή της. Βρήκε το Μεσσία, ο Οποίος είχε έρθει να της φέρει το ύδωρ της ζωής. Η ιστορία τελειώνει με τη γυναίκα να επιστρέφει στην πόλη της και να μιλάει σε όλους για τον Ιησού Χριστό. Ο Χριστός προσκλήθηκε στην πόλη, και πολλοί Σαμαρείτες Τον πίστεψαν.

Και όλα άρχισαν με το Χριστό να κάνει μια απλή ερώτηση: «Θα μου δώσεις να πιω;».
Αυτός ήταν ο σκοπός Του, η αποστολή Του, να φέρει σε αυτούς τους ανθρώπους το ύδωρ της ζωής. Αυτός είναι επίσης και ο δικός μας σκοπός και αποστολή. Ο κόσμος είναι μια πνευματική έρημος, γεμάτη ανθρώπους που πιστεύουν στο Θεό, και προσπαθούν να φτιάξουν τα υπόλοιπα. Αλλά αυτό το είδος θρησκείας δεν ικανοποιεί, δεν αποσβήνει τη διψασμένη ψυχή.

Ο σκοπός μας είναι να είμαστε ένα πηγάδι όπου οι άνθρωποι μπορούν να βρουν το ύδωρ της ζωής. Εάν οι άνθρωποι είναι διψασμένοι, εάν κουράστηκαν να προσπαθούν να φτιάξουν μια θρησκεία που δεν ικανοποιεί, μπορούν να έρθουν και να λατρέψουν το Θεό εν πνεύματι και αληθεία. Μπορούν να λάβουν το ύδωρ της ζωής. Εδώ, ο Χριστός μεταβάλλει την ξερή ψυχή σου σε πηγή, που αναβλύζει την αιώνια ζωή. Εδώ μπορείς να προσκαλέσεις τους αγαπημένους σου, που χρειάζονται νερό για τις διψασμένες ψυχές τους.

«Την τελευταία ημέρα, εκείνη τη μεγάλη ημέρα της γιορτής, ο Ιησούς στάθηκε και φώναξε ‘αν διψάει κανείς, ας έρθει σε Μενα να πιει. Γιατί αυτός που πιστεύει σε Μένα, όπως λέει η Γραφή, από την καρδιά του θα ρεύσουν ποταμοί ύδατος ζώντος’. Αλλά αυτό το είπε σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα λάμβαναν εκείνοι που θα Τον πιστέψουν. Επειδή το Άγιο Πνεύμα δεν είχε ακόμη δοθεί, καθώς ο Ιησούς δεν είχε δοξαστεί ακόμη» (Ιωαν. ζ΄ 37-39).

Πόσο ευγνώμονες είμαστε, στο Χριστό, και το ύδωρ το ζων του!


Δόξα σοι, Κύριε Ιησού!

Του π. Δανιήλ Swires

Πηγή: http://www.xfd.gr/7883B200.el.aspx