Βρήκαμε αυτό το κείμενο στο διαδύκτιο και επειδή το θεορούμε αντικειμενικό σε σχέσει με την πορεία του αϊμνηστου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, το δημοσιεύουμε απο το Skai.gr
Ο τελευταίος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών υπήρξε ένας άνθρωπος που προκάλεσε έχθρες και αντιπάθειες εντός και εκτός Εκκλησίας. Γραφικοί μες στο μίσος τους αρχιερείς, ναρκισσίζοντες διανοούμενοι, χυδαίοι ραδιοφωνατζήδες και πληρωμένοι κονδυλοφόροι από τη μιά, πιστοί που δεν δικαιολογούσαν την αγάπη για τα φώτα της δημοσιότητας, θεολογούντες που δεν άντεχαν τις εκπτώσεις, άνθρωποι κοντά στο Πατριαρχείο που ανησυχούσαν για περαιτέρω αποδυνάμωσή του, από την άλλη.
Οι αντίπαλοι και οι εχθροί του παρουσίαζαν την ίδια ποικιλότητα που παρουσίαζαν και οι φίλοι του. Μόνο που, οι εχθροί του είχαν πιο δυνατές φωνές, καθ΄όλη τη διάρκεια της πορείας του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Γεγονός εντυπωσιακό, καθώς, πριν αφήσει την μητρόπολη Δημητριάδος για τα ανώτερα, ο Χριστόδουλος υπήρξε αγαπημένο παιδί του Τύπου. Τμήμα του λεγόμενου "προοδευτικού" Τύπου, άλλωστε, ήταν εκείνο που τον βοήθησε να καταλάβει τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Πέραν τούτου, η οχλοβοή, οι αντιδράσεις, οι μάχες και οι πόλεμοι, δεν επέτρεψαν ποτέ την αποτίμηση του μεγέθους, του λόγου, του αντίκτυπου και της παρακαταθήκης του ανδρός. Η σύνθεση δεν επετεύχθη κατά τα έτη της διοίκησης της εκκλησίας από εκείνον, καθώς η ειδησεογραφία επικέντρωνε στις αντιθέσεις.
Καθώς η τελευταία λαοσύναξη, η τετραήμερη του μεγάλου Αντίο, έχει πάρει το δρόμο της, όμως, η διαύγεια αυξάνεται. Και όσο ο χρόνος θα κυλά, θα αυξάνει περισσότερο. Ο χρόνος που έρχεται ίσως αποδείξει ότι ο Χριστόδουλος άσκησε πολύ βαθύτερη επίδραση στην ελληνική κοινωνία απ' ό,τι πιστεύεται και πως το στίγμα του έχει ήδη καθορίσει την πολιτική στάση και την πολιτική συνείδηση του λαού.
Όσοι ασχολούνται και αναλύουν το φαινόμενο του "οριζόντιου διαχωρισμού" του πολιτικού φάσματος τα τελευταία χρόνια, όσοι κάνουν λόγο για "πατριωτικό χώρο" ή για "φαιοκόκκινες συμμαχίες", ανίκανοι να βρουν ακόμη τις λέξεις για το φρέσκο φαινόμενο ή ακριβώς επειδή επιθυμούν να δώσουν γραμμή, συνήθως εντοπίζουν την καθαρή εμφάνιση του φαινομένου στην περίοδο του σχεδίου Ανάν.
Όμως η μετουσίωση, η αλλοίωση του πολιτικού γίγνεσθαι, είχε ξεκινήσει νωρίτερα και το φαινόμενο απέκτησε ταυτότητα την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης Σημίτη και κυρίως την περίοδο των περίφημων λαοσυνάξεων, της συγκέντρωσης εκατομμυρίων υπογραφών για ένα δημοψήφισμα του οποίου η πιθανότητα τρόμαξε την αριστερά - την, θεωρητικώς, φυσική σύμμαχο κάθε τέτοιας προσπάθειας - και της πρωτοφανούς άρνησης ενός πρωθυπουργού, του Κώστα Σημίτη, να συνομιλήσει με τον επικεφαλής της ελλαδικής Εκκλησίας.
Το θέμα δεν ήταν απλώς μια γραφικότητα του στυλ ταυτότητες=666 όπως πλείστοι όσοι το παρουσίασαν. Προφανώς σε αυτή την περίπτωση δεν θα λάμβανε τέτοια έκταση. Οι ταυτότητες ήταν το πρόσχημα, και η σημασία τους ήταν πρωτίστως συμβολική. Την ουσία όφειλε να αναζητήσει κανείς στην πρόταξη μιας διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό που πολύς κόσμος εξέλαβε -και εκλαμβάνει- ως επίθεση στον ελληνικό τρόπο - στα απομεινάρια του ίσως-, της Ορθοδοξίας περιλαμβανομένης, από την παγκοσμιοποίηση και τον, τότε κυβερνώντα, εκσυγχρονισμό. Άλλωστε, το όλο θέμα ξεκίνησε με αφορμή ερμηνείες σε οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Χριστόδουλος υπήρξε ο καταλύτης που επιτάχυνε τον οριζόντιο διαχωρισμό. Πέραν της ανθρώπινης αμαρτίας, των λαθών, των ελαττωμάτων, ο άνθρωπος αυτός, μες στο μικρό χρονικό διάστημα που έτυχε της μεγάλης ποιμενικής ράβδου, έδρασε ως καταλύτης και μαζί ως κλίμαξ. Εξέφρασε τη λαϊκή, βιωματική αλήθεια και, μάλιστα, προς τα πάνω. Αδιάφορο αν η αλήθεια είναι αρεστή ή η ποθούμενη.
Ακόμη, θύμισε ότι, ο αληθινός εκκλησιαστικός άνδρας οφείλει να είναι πολιτικός. Μία από τις ανοησίες των παραθύρων των τελευταίων ημερών αφορά ακριβώς αυτό: άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από εκκλησιαστική ιστορία επιμένουν να αναφέρουν πως "οι εκκλησιαστικοί άνδρες δεν πρέπει να κάνουν πολιτική".
Χρυσές σελίδες της Ορθοδοξίας έχουν γραφεί όταν μέγιστοι εκκλησιαστικοί άνδρες έκαναν πολιτική, απαιτώντας εν ονόματι του εκκλησιάσματος ηθική, δικαιοσύνη και ακεραιότητα από τος κυβερνώντες. Πολλοί αγίασαν διωκόμενοι από κυβερνήσεις, καθαιρούμενοι από υψηλά αξιώματα, βρίσκοντας το θάνατο σε κάποια εξορία, διότι απαίτησαν το δίκαιο για το λαό.
Η Ορθοδοξία είναι βαθιά πολιτική. Όπως έχει πει και ο Στίβεν Ράνσιμαν, σκοπός της και σκοπός των αγίων της είναι να αλλάξουν την Πόλιν. Σημασία έχει ο τρόπος και τα μέσα - ο σκοπός της Εκκλησίας αυτής καθ' αυτής είναι πολιτικός και ριζοσπαστικός. Φυσικά, ενίοτε αστοχεί. Όχι όμως επειδή δρα πολιτικά, αλλά επειδή δεν δρά ορθόδοξα: όταν καιροσκοπισμοί και συμφέροντα παίρνουν το πάνω χέρι, όταν η σύμπλευση με την εκάστοτε εξουσία ακυρώνει το ορθόδοξο μήνυμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου