Ποιά ανάπτυξη καλέ μου φίλε;

Αναδημοσιεύω αυτό το καταπληκτικό κείμενο από το ιστολόγιο «Οικολογική Εναλλακτική Παρέμβαση Ερμιονίδας» το οποίο με εκφράζει απόλυτα. Με την ευκαιρία αυτή εύχομαι στον δημιουργό του παραπάνω μπλοκ καλή αρχή στο νέο ξεκίνημα. Το περιβάλλον μας αφορά όλους και να ξέρεις ότι θα στηρίξουμε τις προσπάθειές σου και από το δικό μας μπλοκ.

Ανάπτυξη στην Ερμιονίδα και γήπεδο Γκόλφ

Αεροδρόμιο-Γήπεδο γκόλφ

Γύρω απ αυτούς τους αλληλοκαλυπόμενους άξονες οργανώθηκε το αναπτυξιακό όραμα της επαρχίας. Οι νεόπλουτοι, από το εμπόριο γης και κατοικίας κάτοικοι της Ερμιονίδας θελαν να έχουν πλούσιους γείτονες, εφοπλιστές, πρώην βασιλείς, και διεθνές κεφάλαιο.
Μήπως για να ψωνίζουν αυτοί οι γείτονες στο σούπερ μάρκετ, η να τρώνε στην ταβέρνα τους;Όχι βέβαια.

Οι κάτοικοι της Ερμιονίδας θέλουν να πουλήσουν την γη και μετά να κάθονται, αυτοί και τα παιδιά τους, σε μια άδεια καφετέρια, προέκταση του σαλονιού τους..
Πόσο βιώσιμη ανάπτυξη είναι αυτή που στηρίζεται στην οικοδομή, την αγοροπωλησία γης (και ότι έχει σχέση με την οικοδομή), απ την μια, την εστίαση και την κατανάλωση αυτοκινήτων, ειδών ένδυσης, και κινητών τηλεφώνων απ την άλλη!
Κι όμως αυτή η στρεβλή ανάπτυξη έχει γεμίσει τις τσέπες και τα υποκαταστήματα τραπεζών στο Κρανίδι.

Είναι βιώσιμη ανάπτυξη αυτή ,και ποιο είναι το μέλλον της;
Πώς επηρεάζεται η ποιότητα ζωής, οι φυσικοί πόροι, η τοπική κουλτούρα από αυτή την συγκεκριμένη ανάπτυξη και πολύ περισσότερο, πόσο βιώσιμη είναι αυτή η φούσκα.Μήπως επιφυλάσσει κρίση τύπου χρηματιστηρίου. Μην ξεχνάμε το εύκολα αποκτημένο χρήμα χάνεται και εύκολα.

Αεροδρόμιο.

Εδώ και σαράντα χρόνια η περιοχή της Ερμιονίδας και ειδικότερα του Κρανιδίου επιλέχθηκε, από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και την ενίσχυση της χούντας, να αναπτυχθεί με δύο τρόπους.

Α.Τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που θα γέμιζαν τουρίστες και θα κρατούσαν το χρήμα μέσα στην εταιρεία (σε αντίθεση με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που μοιράζουν το συνάλλαγμα στην τοπική κοινωνία) και το αεροδρόμιο που θα έριχνε το κόστος του πακέτου σε βάρος του Δημοσίου κατασκευαστή και διαχειρηστή του εργου.
Β.Και τις αγοροπωλησίες γης κυρίως μικρών οικόπεδων με αυθαίρετες εξοχικές κατοικίες.. και ότι σήμαινε αυτό για την τοπική οικονομία.Σχηματικά θα λέγαμε πώς το πρώτο μοντέλο ήταν οικονομικά και πολιτικά σχεδιασμένο,ενώ το δεύτερο τυχαίο ,χαοτικό, και αυθόρμητο.

Σήμερα η ζωή έχει αλλάξει τα δεδομένα

Το αεροδρόμιο εγκαταλείφθηκε μαζί με τον τουρισμό τύπου κλάμπ.Οι τοπικές κοινωνίες δεν θέλουν τα κλαμπ, γιατί δεν αφήνουν χρήμα, και οι εταιρείες πήραν την πελατεία των κλαμπ στην Τουρκία το Πουκέ η την Ταϊλάνδη με τα φτηνότερα κόστη.Τά μεγαθήρια ρημάζουν .
Όσο για την εξοχική κατοικία, κι αυτή πήρε άλλους δρόμους.Η εξάπλωση της Αθήνας έφτασε μέχρι το Πόρτο Χέλι .Λόγω απόστασης, φυσικής ομορφιάς και μόδας το μεγάλο κεφάλαιο το πολύ μεγάλο κεφάλαιο έκανε την περιοχή μια παραθεριστική Κηφισιά.Πλάι σ αυτούς, και λιγότερο πλούσιοι αναζήτησαν γη, έχτισαν σπίτια.Τα αυθαίρετα της δεκαετίας του 70 και 80 πάγωσαν και άρχισαν πλέον να κτίζονται παλάτια το 1990 και το 2000.Πετροθάλασσα, Λυκοφωλιά, Αγ Αιμιλιανός, Κόστα, Χινίτσα, Χέλι ,Βερβερόντα, Κορακιά και τώρα Θυνί και Κοιλάδα η μια μετά την άλλη οι παραλίες αγοράζονται,, κλείνουν, χτίζονται.

Οι νεόπλουτοι πιά κάτοικοι της Ερμιονίδας πουλάνε χέρσα χτήματα και βάλτους και χτίζουν τα δικά τους αρχοντικά μέσα σε μια συγκεκριμένη όμως περιοχή (στο δικό τους γκέτο κλεισμένοι) αγοράζουν τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα τους αλλά δεν έχουν παραλία να πάνε για μπάνιο. Ούτε νερό να πιουν γιατί το νερό πάει στα γκαζόν των πλουσίων για πότισμα
Ανοίγουν μαγαζιά πώλησης αλλά δεν έχουν παραγωγή. Και ταυτόχρονα σπάει ο κοινωνικός ιστός. Ο καθένας για τη πάρτη του, το Γυμνάσιο σε άθλια κατάσταση ,τα σκουπίδια ανοιχτή καιόμενη χωματερή που στέλνει την διοξίνη της πάνω στο Κρανίδι, ο βιολογικός καθαρισμός μια ντροπή.

Έτσι λοιπόν σαράντα χρόνια μετά ένας κύκλος έχει κλείσει και πρέπει να σταθούμε να δούμε που πάμε.Ποιόν κόσμο χτίσαμε σαν γενιά και τι θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας.Πρέπει να αποφασίσουμε ποιους άξονες θα διαγράψουμε για το μέλλον και είναι σίγουρο πώς ο καθείς ανάλογα με τα συμφέροντα και τις ευαισθησίες του θα σταθεί σε διαφορετικό στρατόπεδο. Άποψη μου είναι πώς όταν υπάρχει διάλογος στην κοινωνία όσοι υπερασπίζονται το σωστό, το βιώσιμο, δικαιώνονται αργά η γρήγορα.

Οσο λίγοι και να είναι στην αρχή(το καινοτόμο το επαναστατικό πάντα από λίγους ευαίσθητους ξεκινά)στο τέλος η κοινωνία θα αναγνωρίσει το δίκιο τους. Αυτά τα εισαγωγικά χωρίς να μπω στο δια ταύτα που ειναι και το σημαντικότερο όσον αφορά το αναπτυξιακά μοντέλο της επαρχίας. Υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης για την επαρχία ΕρμιονίδαςΑς έχουμε πάντα στο βάθοςτου μυαλού μας πώς αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η επίλυση των επιμέρους προβλημάτων που γεννώνται και θα γεννιούνται όσο υπάρχει αυτού του είδους η ανάπτυξη.

Ας ξεκινήσουμε πάντως ανάποδα. Θέλουμε γήπεδο γκολφ στην Κοιλάδα;. Είναι μονόδρομος αυτή η αδιέξοδη ανάπτυξη κι αν ναι είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα;. Οι αγοραστές δεν μας δίνουν τα λεφτά τους χωρίς αντάλλαγμα. Έχουμε καταλάβει τι μας ζητάνε να πουλήσουμε;

Γήπεδο γκολφ

Εδώ έρχεται πάλι το αεροδρόμιο όχι σαν υποβοήθηση του κόστους στα πακέτα των κλαμπ, αλλά σαν ευκολία στην μετακίνηση των υψηλών εισοδημάτων που θα χρησιμοποιήσουν τις εγκαταστάσεις. Ετσι κι αλλιώς ας περιμένουνε κάποιο σχέδιο για αεροδρόμιο αργά η γρήγορα να πέσει στο τραπέζι.Όταν κάποιος πάει να στήσει μια τέτοιας κλίμακας επιχείρηση διακρίνονται δύο περιπτώσεις .

1.Η κομπίνα όπου με 70% επιδοτήσεις και τις υπερτιμολογήσεις των τεχνικών έργων στήνεται ένα σκηνικό υφαρπαγης του δημοσίου χρήματος, που αφήνει πίσω του ερημουπόλεις τύπου Διόνυσος κλαμπ στην Σητεία. Και φυσικά ενα χρηματηστηριακό παιχνίδι μετοχών στα διεθνη χρηματηστήρια
2.Η πρόκειται πράγματι για μια επένδυση που παίρνει τα ρίσκα της χωρίς να εγγυάται και την επιτυχία.
Και στη μια περίπτωση και στην άλλη η ζημιά στον τόπο είναι δεδομένη το κόστος το πληρώνει η φύση και η τοπική κοινωνία. Αν δεν επιμεριστούμε εμείς και η φύση το κόστος δεν υπάρχει κέρδος.

Πλημμελής η ανύπαρκτη λειτουργία βιολογικών καθαρισμών σπατάλη νερού και ενέργειας απλήρωτοι τροφοδότες και εργαζόμενοι μη γελιόμαστε αυτοί ειναι οι όροι για να βγει κέρδος. Και ο κρατικός έλεγχος ανύπαρκτος. Όπως θα έλεγε ο κάθε επιχειρηματίας «δεν πρόκειται με το σταυρό στο χέρι να βγάλω λεφτά» η ίσως «είμαστε επιχείρηση όχι κοινωφελές ίδρυμα».Οποιαδήποτε οικονομική επένδυση μεγάλης κλίμακας που ξεφεύγει από τον έλεγχο της τοπικής κοινωνίας είναι επικίνδυνη.

Οικονομικά περιβαλλοντικά πολιτικά. Δυστυχώς η τοπική κοινωνία έχει παγιδευτεί στην αντίθετη άποψη. Αναζητά τα ψίχουλα που θα πέσουν απο το φαγοπότι των πλουσίων. Μήπως όμως ακόμα κι αυτά τα ψίχουλα έχουν δηλητήριο;