Ταπείνωση και μετάνοια είναι η πύλη που οδηγεί στη Ζωή

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει, ειδικά εμάς τους υποτιθέμενους πιστούς χριστιανούς, είναι η κατάληξη της παραβολής του Τελώνου και του Φαρισαίου. Δικαιώθηκε ο Τελώνης , ο αμαρτωλός,  ο κλέφτης, ο απατεώνας, ο άρπαγας, ο άδικος. Και όχι ο Φαρισαίος ο πιστός, ο καλός, αυτός που νήστευε, αυτός που έκανε ελεημοσύνη, αυτός που προσευχόταν. Δεν είναι παράδοξο για τα ανθρώπινα μάτια μας να δικαιώνεται ο Τελώνης και να καταδικάζεται ο Φαρισαίος ; Γιατί άραγε;

Έχουμε εδώ δύο παραμορφωμένους ανθρώπους από την αμαρτία. Η αμαρτία παραμορφώνει, αλλοιώνει τον άνθρωπο και την σχέση του με το Θεό. Ο Τελώνης ταπεινώνεται και αναγνωρίζει τα σφάλματα του, για τα οποία μετανοεί. Δεν κρύβεται δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τα πράγματα. Δεν προσπαθεί να υποκριθεί, να παρουσιάσει τον εαυτό του διαφορετικό από ότι είναι. Έχει καταλάβει ότι αξία δεν έχει τι θα πουν οι άνθρωποι γύρω του, αλλά η οικοδόμηση μιας αληθινής σχέσης με το Θεό. Τα ψέματα εδώ δεν χωράνε.


Ο Φαρισαίος υπερηφανεύεται, αυτόδικαιώνεται, βλέπει τον εαυτό του πολύ ψηλά σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Υποτιμά τον Τελώνη και μάλιστα προεξοφλεί την καταδίκη του. Είναι πιστός τηρητής των εντολών του Θεού, πράγμα που τον κάνει υπερόπτη. Ο άνθρωπος αυτός μένει στην επιφάνια στην βιτρίνα, όπως θα λέγαμε σήμερα, δεν εισχωρεί στο βάθος των πραγμάτων. Αυτοκαταργείται διότι νομίζει ότι η επιφανειακή τήρηση του θεϊκού νόμου θα του εξασφαλίσει την σωτηρία. Πόσο όμως πλανάτε. Δεν κατάλαβε ότι η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός, η ψευδαίσθηση της τελειότητας που τον διακατέχει και η σύγκριση του με τους άλλους ανθρώπους, είναι πάθη που του στερούν την ουσιαστική σχέση και επικοινωνία με το Θεό.


Η Εκκλησία με την έναρξη της αναγεννητικής αυτής περιόδου προβάλει ως απαραίτητες αρετές για την σωτηρία μας την ταπείνωση και την μετάνοια. Και καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την υποκρισία την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, πάθη τα οποία μας οδηγούν στο θάνατο.


Εμείς οι πιστοί χριστιανοί πρέπει να προσέξουμε περισσότερο τον τύπο του Φαρισαίου για να παραδειγματιστούμε από αυτόν και να μην υποπέσουμε στα πάθη της υποκρισία και της υπερηφάνειας. Πολλές φορές αυτόδικαιωνόμαστε νομίζοντας ότι αν τηρούμε μερικές από τις εντολές που η Εκκλησία έχει ορίσει καταφέραμε τα πάντα. Δεν κατανοούμε ωστόσο ότι η Σωτηρία μας (σώος = ακέραιος) είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και όχι επιβράβευση καλών πράξεων. Άσε που γινόμαστε κριτές των πάντων και κατακεραυνώνουμε τους αδύναμους και αμαρτωλούς συνάνθρωπους μας, όπως ακριβώς έκανε και ο Φαρισαίος της παραβολής. Μην ξεχνάτε αγαπητοί φίλοι, ότι ο Φαρισαίος δεν δικαιώθηκε.


Καλή μετάνοια σε όσους θέλουν να περπατήσουν αυτό το δρόμο προς την Ζωή.