Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία.....

Σταλάγματα από τα κεραμίδια

(Πολλοί αναγνώστες θα συναντούν ίσως δυσκολία στο να καταλάβουν με ποιά έννοια ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Παραθέτουμε λοιπόν ένα ακόμα, σύντομο αλλά εξαιρετικά γλαφυρό, κείμενο του π. Αντωνίου Ρωμαίου, όπου με ένα απλό αλλά διδακτικότατο παράδειγμα φανερώνει την θρησκευτική και την μη θρησκευτική εκδοχή της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού.)

Πολύ συχνά στο Εξομολογητήριο συναντώ ευλαβείς ανθρώπους που με απλότητα δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται «για την σωτηρία τους». Καθώς αναγκάζομαι να τους «πληροφορήσω» ότι είναι λάθος ο στόχος τους, παραξενεύονται και καμιά φορά δυσανασχετούν. Δια να κατανοηθούν και οι δύο πλευρές σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω λόγον αλληγορικόν. Παρακαλώ να έχετε υπομονή.

Ένας νεαρός πρίγκηπας, βγαίνοντας για κυνήγι μια μέρα, πέρασε από μια φτωχογειτονιά και, καθώς τα φτωχαδάκια παίζανε ανέμελα, πρόσεξε μιαν έφηβο ιδιαίτερα και, κάτω από τα κουρελιασμένα ρούχα της, κάτω από το βρώμικο κορμί της και τα αχτένιστα και άπλυτα μαλλιά της και τα τσιμπλιασμένα μάτια της, διέκρινε ότι το κορίτσι εκείνο είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει και η γυναίκα που ζητούσε για πριγκήπισσα. Αθέτησε κάθε «πρωτόκολλο της Αυλής», τη ζήτησε από τους γονείς της και την έκανε «πριγκήπισσα».

Είναι αυτονόητο ότι από κει και πέρα ό,τι κάνει αυτή η κοπέλλα για τον καθαρισμό της και την εν γένει βελτίωσή της δεν το κάνει «για να γίνει πριγκήπισσα», αλλά γιατί έχει ήδη γίνει πριγκήπισσα. Το κάνει από φιλότιμο, όπως έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος. Για να ζει «πριγκηπικά» θα λέγαμε.

Μετά το άγιο Βάπτισμα και το άγιο Χρίσμα, με τα οποία ενούμεθα υποστατικώς, ασυγχύτως και αδιαιρέτως μετά του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, δεν είναι σωστό να βιώνουμε ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία μας. Παραβιάζουμε «θύρες ανοικτές». Το επιδιωκόμενο πλέον είναι και πρέπει να είναι η χριστοειδής ζωή.

Πάνω σ΄αυτή τη βάση δημιουργούνται βιώματα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης και φιλοτίμου και καταλύεται ο ενοχικός εγωκεντρισμός και ο φορτισμένος αξιόμισθα ασκητικός ηθικισμός. Βιώνεται μια φυσιολογική χαρμολύπη στηριγμένη στην άπειρη Αγάπη του Εραστού μας Ιησού και στην συνειδητοποίηση της δικής μας ελλειμματικότητας σε χριστοείδεια, της οποίας τα μεγέθη δεν είναι παρά δώρα του Εραστού μας και κλιμακώνονται μέχρις ότου Εκείνος θα θελήσει να μας οδηγήσει και στους θαλάμους της Αιώνιας Βασιλείας Του.

ΕΡΩΤΗΣΗ

Από κάποιο αναγνώστη ετέθη η ερώτηση: Μετά το Βάπτισμα είμαστε πρίγκηπες, δηλαδή σεσωσμένοι;

Εφόσον θέλουμε να δούμε τα πράγματα σε κάποιο βάθος και με κάποια συνέπεια, τότε η ερώτηση αυτή έχει αξία και απαιτεί μια σοβαρή απάντηση.

Η σωτηρία έχει δύο διαστάσεις, μια η οποία αναφέρεται στα έσχατα και μια η οποία αναφέρεται στο παρόν. Για τα έσχατα δεν μπορεί κανείς να μιλήσει γιατί το θέμα της Κρίσεως δεν είναι μέσα στην εμβέλεια της ανθρώπινης κατανόησης. Η Κρίση είναι έργο αποκλειστικά του Χριστού και κατά συνέπεια επ' αυτού δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την διάσταση του παρόντος. Η εμπειρία της σωτηρίας, όπως μπορεί να την βιώσει κανείς στο παρόν είναι πολύ σαφής και συγκεκριμμένη και επομένως επ' αυτής μπορούμε να μιλήσουμε.

Με το Βάπτισμα λοιπόν λαμβάνουμε την σωτηρία υπό την μορφήν κεφαλαίου. Εναπόκειται όμως σε εμάς το αν και πως θα διαχειρισθούμε αυτό το κεφάλαιο. Αν το διαχειρισθούμε σωστά, τότε θα βιώσουμε την σωτηρία μας ως μια συγκεκριμμένη κατάσταση και εμπειρία.

Μπορεί όμως να αγνοήσουμε τελείως ότι έχουμε τέτοιο κεφάλαιο. Τότε είμαστε αναγκασμένοι από την φύση μας να αναζητήσουμε αλλού την σωτηρία μας. Κάποιοι θα την αναζητησουν στην θρησκεία.

Στην πρώτη περίπτωση προσεγγίζουμε την Εκκλησία έτσι όπως μας δίδαξε και προέτρεψε ο Χριστός, ανακαινούμενοι με την βοήθεια της Χάριτος του Θεού οι ίδιοι. Ανακαίνιση σημαίνει ζωή σύμφωνη με την πριγκιπική ιδιότητα.

Στην δεύτερη περίπτωση προσεγγίζουμε την Εκκλησία ως ένα από τα πολλά θρησκευτικά καθιδρύματα, ζητώντας να μας σώσει κάποιος ενδιάμεσος ανάμεσα σε μας και τον Θεό. Σε αυτήν την περίπτωση σωτηρία δεν σημαίνει ανακαίνιση αλλά διατήρηση των μη πριγκιπικών χαρακτηριστικών μας με την ελπίδα, χάρις στον μεσολαβητή, πριγκιπικών απολαύσεων!

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι συνήθως οι δεύτεροι έρχονται στην Εκκλησία αφού πρώτα εξαντλήσουν όποια άλλη δυνατότητα έχουν.

Ο Χριστός όλους μας δέχεται και όλους μας αγαπά, για όλους σταυρώθηκε. Όμως αστήρ αστέρος διαφέρει!