Ορθόδοξη Προσέγγιση

Πηγή: http://www.psyche.gr/

Η συζυγική αγάπη, για την Ορθόδοξη Θεολογία, είναι μια ελεύθερη πράξη «συμμεθέξεως», μια καθολική «μέθεξη» των δύο για την πραγμάτωση του ενός νέου συζυγικού ανθρώπου, της κοινής νέας συζυγικής «σάρκας» τους. Κατά τον αγιο Γρηγόριο Παλαμά, στον γάμο δεν έχουμε ένα είδος «συμφύσεως» ή «συνακράσεως». Που θα εσήμαινε απώλεια της προσωπικής ιδιαιτερότητας, αλλά «κοινωνία» και «συμμέθεξη» αγαπωμένων υποστάσεων, που φθάνουν στην ύψιστη εκείνη κατάσταση της «ομιλίας», της κοινωνίας δηλαδή των ψυχών και των σωμάτων, στην υπαρξιακή βίωση της «συν-ουσίας».

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου.

Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 280

Έχει δε επισημανθεί, ότι το ερωτικό αίσθημα και η σεξουαλική λειτουργία είναι από τα βασικότερα γεγονότα στη ζωή που παρέχουν στον άνθρωπο ένα αίσθημα βαθύ χαράς και ευτυχίας. Μια χαρά και μια ευτυχία που συνεπαίρνει ολόκληρο τον άνθρωπο, την ψυχή του και το σώμα του. Μια στιγμή εξάρσεως της υπάρξεως που ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το βιολογικό και ζωικό του στοιχείο, που συντείνει στην τελείωση και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. …
Αυτή η μοναδικότητα της συζυγικής ενώσεως εις σάρκα μίαν, φανερώνει παράλληλα και τη θαυμάσια εκείνη πλευρά της ενότητας του γάμου, όπου νους και σώμα, ελευθερία και αυτοδέσμευση, αγάπη και υπευθυνότητα, γενναιοδωρία και καρποφορία, δημιουργία και αναδημιουργία, βρίσκονται σε μια εκπλήσσουσα αρμονία. Έτσι η συζυγική ένωση μας αποκαλύπτει μια βαθιά ενότητα δύο προσώπων, αμετάκλητη και αδιάλυτη, αιώνια και μυστηριακ ή, οικοδομημένη από καταβολής κόσμου (Ματθ. 19, 4-6). …
Μέσα σ’ αυτή την προοπτική της τελειώσεως της δημιουργίας και της τελειώσεως του ανθρώπου, η Εκκλησία ύψωσε τον γάμο μεταξύ των θεοποιητικών της μυστηρίων και θεώρησε αυτόν «αγίαν οδόν» για να πετύχει ο άνθρωπος τον προορισμόν του στον παρόντα αιώνα και να φθάσει την εσχατολογική του «δόξα» στον μέλλοντα της ατελεύτητης αιωνιότητας, όπου και το «τέλος» του κόσμου και της ιστορίας.

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου.

Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 266, 273, 345

Ο γάμος μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τον κατακερματισμένο και εγωκεντρικό, χωρίς πνεύμα συνεργασίας και κοινωνικότητας, όπου έχουν σταματήσει να λειτουργούν οι ενοποιές δυνάμεις και διαφεντεύουν οι αντιδραστικές τάσεις, πράγματι βρίσκεται στην πλέον «στενή» και «τεθλιμμένη» καμπή της ιστορίας του.

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου.

Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 260-261

Ο γάμος είναι εξαγιασμός και μυστήριο. Σ’ αυτόν πραγματοποιείται πλήρης αλλαγή του ανθρώπου, διεύρυνση της προσωπικότητάς του, νέα θεώρηση και νέα αίσθηση της ζωής, γέννηση (διαμέσου του γάμου) στον κόσμο σε μια νέα πληρότητα. Το ατομικιστικό όμως πνεύμα του καιρού μας, δημιουργεί στο γάμο ιδιαίτερες δυσκολίες. … Η πιο σοφή στάση στο γάμο είναι να δίνεις πλήρη ελευθερία στο πρόσωπο που αγαπάς: Ο γάμος μας εδώ στη γη είναι καθ’ ομοίωσιν των ουρανίων γάμων (μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας), όπου υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ. Πνευματικά Κεφάλαια:

Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας. Εκδ. Τήνος. 1992. σελ.41

Οι άντρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας. Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παράδωσε τον εαυτό του γι’ αυτήν, για να την αγιάσει, … Έτσι οφείλουν να αγαπούν οι άντρες τις γυναίκες τους όπως τα δικά τους σώματα. Εκείνος που αγαπά τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του, διότι κανείς ποτέ δεν μίσησε τη σάρκα του, αλλά την τρέφει και την περιποιείται, όπως και ο Κύριος την Εκκλησία, διότι είμαστε μέλη του σώματός του, από τη σάρκα και από τα οστά του. Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία. Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο.

Εφεσίους 5, 25-32