Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα

Αναδημοσίευση από την Καθημερινή

Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες του νομού Άρτας με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».

«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».

Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Άρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα). «Όπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Όλα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν…», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «…Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Άρτας Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι.

Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Όπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «…Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία.

Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».