«Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν…» (Ματθ. κε’ 34)
Απόδοση στα Νεοελληνικά
«ελάτε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για εσάς»
(Ματθ. κε’ 34)
Ενώ οι αμαρτωλοί (οι αμετανόητοι) ακούοντας την σημερινή περικοπή καταλαμβάνονται από φόβο και τρόμο, οι δίκαιοι (οι μετανοούντες) αισθάνονται αγαλλίαση γιατί ακούνε το Ευαγγέλιο των ουρανίων και αιωνίων γάμων τους. Οι άγιοι εδώ στην γη ετέλεσαν τους αρραβώνας με τον Νυμφίο Χριστό, τότε όμως στην Δευτέρα Παρουσία θα απολαύσουν τους γάμους των. Αυτό σημαίνει ότι για τους αγίους η Βασιλεία των Ουρανών, ο Παράδεισος, η αιώνιος ζωή δεν είναι μόνο κατάσταση του μέλλοντος αιώνος, δεν είναι πέρα από τον χρόνο, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα. Αυτήν την μεγάλη και θεμελιώδη για τον Χριστιανισμό αλήθεια θα επιδιώξουμε να παρουσιάσουμε, όσο μπορούμε πιο σύντομα.
Τι είναι αιώνιος ζωή
Αιώνιος ζωή δεν είναι μια αφηρημένη κατάσταση, μια έξοδος από τα χρονικά όρια, αλλά η εν Χριστώ ζωή. Ο Ίδιος ο Κύριος διεκήρυξε την μεγάλη αλήθεια: «Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωαν. ιζ’ 13). Δηλαδή η γνώση του Θεού και η γνώση του Χριστού είναι αιώνιος ζωή. Και όταν λέμε γνώση εννοούμε την ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό και αυτή η ένωση είναι η θέωση.
Με την ενανθρώπιση του Χριστού ολόκληρη η ιστορία περιεχωρήθει υπό της αιωνιότητος και η γη έγινε Παράδεισος. Έτσι και η γαστήρ της Θεοτόκου, που δέχτηκε τον Χριστό, λέγεται Παράδεισος. «Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν». Γι’ αυτό ο Χριστός δεν είναι απλώς το κέντρον της ανθρωπότητος και της ιστορίας, αλλά είναι η μεταμόρφωση της ανθρωπότητος και της ιστορίας.
Οι ορθόδοξοι το βιώνουν και το γνωρίζουν καλά, ότι το αιώνιο δεν είναι πέρα από τον χρόνο και την ιστορία, αλλά τέμνει την ιστορία και τον χρόνο. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει η γραμμική διατύπωση περί χρόνου, αλλά η σταυρική. Αυτό θέλει να πει ότι δεν περιμένουμε να απολαύσουμε το αιώνιο στο τέλος της ιστορίας και του χρόνου, αλλά το απολαμβάνουμε σε κάθε χρονική και ιστορική στιγμή.
Εμπειρίες αιωνίου ζωής
Η ζωή του Χριστού, αυτή η ίδια η αιωνιότης, υπάρχει πλούσια μέσα στην Εκκλησία, αφού αυτή είναι το ευλογημένο Σώμα Του. Όπως στον ανθρώπινο οργανισμό δεν είναι άλλη η ζωή της κεφαλής και άλλη η ζωή του σώματος, έτσι και στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν είναι άλλη η ζωή του Χριστού και άλλη η ζωή της Εκκλησίας. Μέσα στην Εκκλησία εισρέουν ισχυρά κύματα αιωνίου ζωής, αφού η αιωνιότης είναι ο τρόπος ζωής της θείας υπάρξεως, που είναι η κεφαλή Της. Στον Χριστό «ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι» (Κολ. α’ 19), το πλήρωμα της Ζωής, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης, της Αιωνιότητος υπάρχει και μέσα στο Σώμα Του δηλαδή στην Εκκλησία. Έτσι με την Χάρη του Χριστού απολαμβάνουμε εμπειρίες της αιωνιότητος ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Με το άγιο Βάπτισμα η Εκκλησία καινοποιεί τον κτιστό άνθρωπο και τον εισάγει κατά τους Πατέρας, «εις την υπέρ αίσθησιν και νουν ζωήν του νέου αιώνος». Πράγματι όπως η ενσάρκωση του Χριστού είναι η αρχή της θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως έτσι και η με το άγιο Βάπτισμα ενσωμάτωσή μας στο Σώμα του Χριστού, είναι η αρχή της θεώσεώς μας. Γι’ αυτό το άγιο Βάπτισμα λέγεται φώτισμα και γέννηση. «Βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα. φωτιζόμενοι, υιοθετούμεθα. υιοθετούμενοι, τελειούμεθα. τελειούμενοι, αποθανατιζόμεθα» (Κλήμης Αλεξανδρείας).
Με την θεία Ευχαριστία η Εκκλησία ζωοποιεί τον άνθρωπο. Η θεία Ευχαριστία, που αποτελεί την βαθυτάτη έκφραση της Εκκλησίας, αρχίζει με την δοξολογία της Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ιδίως όταν ο πιστός μεταλαμβάνει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού γίνεται κατά Χάριν υιός του Θεού και «άπαντα τα μέλη του γίνονται φωτοφόρα». Φωτίζονται και δοξάζονται, αφού ο άνθρωπος δέχεται τον Χριστό, που είναι το Φως και η Ζωή. Μεταλαμβάνοντας ο Χριστιανός το άχραντο και άφθαρτο Σώμα του Χριστού, μετέχει της αφθαρσίας, ενώνεται με τον Χριστό και θεώνεται. Στο τέλος της θείας Ευχαριστίας του Μ. Βασιλείου ο Ιερεύς ομολογεί: «ενεπλήσθημεν της ατελευτήτου σου ζωής».
Την μετοχή της αιωνίου ζωής, την απόκτηση της εμπειρίας της αιωνιότητος απολαμβάνει ο άνθρωπος και κατά την ώρα της προσευχής. Υπάρχουν στιγμές που ο προσευχόμενος δέχεται την επίσκεψη της ακτίστου Χάριτος, οπότε παύει να υπάρχει ο χρόνος, γιατί τότε ο προσευχόμενος «θεωρεί» τον Θεό και βιώνει την αιωνιότητα, όπως οι μαθηταί επάνω στο Θαβώρ. Τότε, κατά την μαρτυρία των αγίων, ο κόσμος λησμονείται και ο προσευχόμενος ζει την παρουσία του Θεού. Οι άγιοι Πατέρες, ερμηνεύοντας το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, είπαν ότι η θεωρία του ακτίστου Φωτός είναι η βασιλεία του Θεού, «η καλλονή του μέλλοντος αιώνος», «η υπόστασις των μελλόντων αγαθών», «το βρώμα των επουρανίων» (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Βέβαια όλα αυτά είναι ακατανόητα για τον εκκοσμικευμένο άνθρωπο της εποχής μας, αλλά είναι πραγματικότητα γι’ αυτούς που και σήμερα τα ζουν.
Επομένως η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία είναι η πρώτη ανάσταση, η οποία μας δίδει την βεβαιότητα ότι θα απολαύσουμε και την δευτέρα ανάσταση, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Έτσι πρέπει να ερμηνευθεί το του αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου ότι αν ο άνθρωπος δεν δει από την ζωή αυτή το άκτιστο Φως να μη περιμένει να το δει στην άλλη ζωή.
Όλα αυτά που αναφέραμε δεν είναι αφηρημένες θεολογικές έννοιες, αλλά έχουν μεγάλη κοινωνιολογική σημασία. Γιατί οι άγιοι ζώντας από την ζωή αυτή την αιωνιότητα βλέπουν καθαρά τα πράγματα, αντιμετωπίζουν σωστά τον άνθρωπο και τον κόσμο. Τον πλησίον οι άγιοι δεν τον αντιμετωπίζουν σαν θνητό άνθρωπο που πρέπει να του αυξηθεί ο μισθός κλπ., όπως κάνουν όλα τα υλιστικά ανθρώπινα συστήματα, αλλά σαν αιώνιο άνθρωπο, αδελφό του Χριστού, τον ίδιο τον Χριστό. Στο πρόσωπο του συνανθρώπου τους βλέπουν τον Χριστό, όπως είπε το σημερινό Ευαγγέλιο.
Η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται μόνον για το αιώνιο, αλλά βιώνουσα το αιώνιο λύει σωστά το παρόν. Γι’ αυτό όπιο του λαού είναι τα αθεϊστικά συστήματα, που αντιμετωπίζουν μονοδιάστατα τα προβλήματα του ανθρώπου. Η κοινωνία θα ήταν διαφορετική, αν δεχόταν την επίδραση της Εκκλησίας, που είναι η πραγματική κοινωνία. Ας επιδιώξουμε να ζήσουμε την πρώτη ανάσταση μέσα στην Εκκλησία, για να είμαστε οι ευλογημένοι του Πατρός.
«Όσοι Πιστοί»
Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)
Απόδοση στα Νεοελληνικά
«ελάτε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για εσάς»
(Ματθ. κε’ 34)
Ενώ οι αμαρτωλοί (οι αμετανόητοι) ακούοντας την σημερινή περικοπή καταλαμβάνονται από φόβο και τρόμο, οι δίκαιοι (οι μετανοούντες) αισθάνονται αγαλλίαση γιατί ακούνε το Ευαγγέλιο των ουρανίων και αιωνίων γάμων τους. Οι άγιοι εδώ στην γη ετέλεσαν τους αρραβώνας με τον Νυμφίο Χριστό, τότε όμως στην Δευτέρα Παρουσία θα απολαύσουν τους γάμους των. Αυτό σημαίνει ότι για τους αγίους η Βασιλεία των Ουρανών, ο Παράδεισος, η αιώνιος ζωή δεν είναι μόνο κατάσταση του μέλλοντος αιώνος, δεν είναι πέρα από τον χρόνο, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα. Αυτήν την μεγάλη και θεμελιώδη για τον Χριστιανισμό αλήθεια θα επιδιώξουμε να παρουσιάσουμε, όσο μπορούμε πιο σύντομα.
Τι είναι αιώνιος ζωή
Αιώνιος ζωή δεν είναι μια αφηρημένη κατάσταση, μια έξοδος από τα χρονικά όρια, αλλά η εν Χριστώ ζωή. Ο Ίδιος ο Κύριος διεκήρυξε την μεγάλη αλήθεια: «Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωαν. ιζ’ 13). Δηλαδή η γνώση του Θεού και η γνώση του Χριστού είναι αιώνιος ζωή. Και όταν λέμε γνώση εννοούμε την ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό και αυτή η ένωση είναι η θέωση.
Με την ενανθρώπιση του Χριστού ολόκληρη η ιστορία περιεχωρήθει υπό της αιωνιότητος και η γη έγινε Παράδεισος. Έτσι και η γαστήρ της Θεοτόκου, που δέχτηκε τον Χριστό, λέγεται Παράδεισος. «Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν». Γι’ αυτό ο Χριστός δεν είναι απλώς το κέντρον της ανθρωπότητος και της ιστορίας, αλλά είναι η μεταμόρφωση της ανθρωπότητος και της ιστορίας.
Οι ορθόδοξοι το βιώνουν και το γνωρίζουν καλά, ότι το αιώνιο δεν είναι πέρα από τον χρόνο και την ιστορία, αλλά τέμνει την ιστορία και τον χρόνο. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει η γραμμική διατύπωση περί χρόνου, αλλά η σταυρική. Αυτό θέλει να πει ότι δεν περιμένουμε να απολαύσουμε το αιώνιο στο τέλος της ιστορίας και του χρόνου, αλλά το απολαμβάνουμε σε κάθε χρονική και ιστορική στιγμή.
Εμπειρίες αιωνίου ζωής
Η ζωή του Χριστού, αυτή η ίδια η αιωνιότης, υπάρχει πλούσια μέσα στην Εκκλησία, αφού αυτή είναι το ευλογημένο Σώμα Του. Όπως στον ανθρώπινο οργανισμό δεν είναι άλλη η ζωή της κεφαλής και άλλη η ζωή του σώματος, έτσι και στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν είναι άλλη η ζωή του Χριστού και άλλη η ζωή της Εκκλησίας. Μέσα στην Εκκλησία εισρέουν ισχυρά κύματα αιωνίου ζωής, αφού η αιωνιότης είναι ο τρόπος ζωής της θείας υπάρξεως, που είναι η κεφαλή Της. Στον Χριστό «ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι» (Κολ. α’ 19), το πλήρωμα της Ζωής, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης, της Αιωνιότητος υπάρχει και μέσα στο Σώμα Του δηλαδή στην Εκκλησία. Έτσι με την Χάρη του Χριστού απολαμβάνουμε εμπειρίες της αιωνιότητος ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Με το άγιο Βάπτισμα η Εκκλησία καινοποιεί τον κτιστό άνθρωπο και τον εισάγει κατά τους Πατέρας, «εις την υπέρ αίσθησιν και νουν ζωήν του νέου αιώνος». Πράγματι όπως η ενσάρκωση του Χριστού είναι η αρχή της θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως έτσι και η με το άγιο Βάπτισμα ενσωμάτωσή μας στο Σώμα του Χριστού, είναι η αρχή της θεώσεώς μας. Γι’ αυτό το άγιο Βάπτισμα λέγεται φώτισμα και γέννηση. «Βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα. φωτιζόμενοι, υιοθετούμεθα. υιοθετούμενοι, τελειούμεθα. τελειούμενοι, αποθανατιζόμεθα» (Κλήμης Αλεξανδρείας).
Με την θεία Ευχαριστία η Εκκλησία ζωοποιεί τον άνθρωπο. Η θεία Ευχαριστία, που αποτελεί την βαθυτάτη έκφραση της Εκκλησίας, αρχίζει με την δοξολογία της Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ιδίως όταν ο πιστός μεταλαμβάνει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού γίνεται κατά Χάριν υιός του Θεού και «άπαντα τα μέλη του γίνονται φωτοφόρα». Φωτίζονται και δοξάζονται, αφού ο άνθρωπος δέχεται τον Χριστό, που είναι το Φως και η Ζωή. Μεταλαμβάνοντας ο Χριστιανός το άχραντο και άφθαρτο Σώμα του Χριστού, μετέχει της αφθαρσίας, ενώνεται με τον Χριστό και θεώνεται. Στο τέλος της θείας Ευχαριστίας του Μ. Βασιλείου ο Ιερεύς ομολογεί: «ενεπλήσθημεν της ατελευτήτου σου ζωής».
Την μετοχή της αιωνίου ζωής, την απόκτηση της εμπειρίας της αιωνιότητος απολαμβάνει ο άνθρωπος και κατά την ώρα της προσευχής. Υπάρχουν στιγμές που ο προσευχόμενος δέχεται την επίσκεψη της ακτίστου Χάριτος, οπότε παύει να υπάρχει ο χρόνος, γιατί τότε ο προσευχόμενος «θεωρεί» τον Θεό και βιώνει την αιωνιότητα, όπως οι μαθηταί επάνω στο Θαβώρ. Τότε, κατά την μαρτυρία των αγίων, ο κόσμος λησμονείται και ο προσευχόμενος ζει την παρουσία του Θεού. Οι άγιοι Πατέρες, ερμηνεύοντας το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού, είπαν ότι η θεωρία του ακτίστου Φωτός είναι η βασιλεία του Θεού, «η καλλονή του μέλλοντος αιώνος», «η υπόστασις των μελλόντων αγαθών», «το βρώμα των επουρανίων» (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Βέβαια όλα αυτά είναι ακατανόητα για τον εκκοσμικευμένο άνθρωπο της εποχής μας, αλλά είναι πραγματικότητα γι’ αυτούς που και σήμερα τα ζουν.
Επομένως η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία είναι η πρώτη ανάσταση, η οποία μας δίδει την βεβαιότητα ότι θα απολαύσουμε και την δευτέρα ανάσταση, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Έτσι πρέπει να ερμηνευθεί το του αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου ότι αν ο άνθρωπος δεν δει από την ζωή αυτή το άκτιστο Φως να μη περιμένει να το δει στην άλλη ζωή.
Όλα αυτά που αναφέραμε δεν είναι αφηρημένες θεολογικές έννοιες, αλλά έχουν μεγάλη κοινωνιολογική σημασία. Γιατί οι άγιοι ζώντας από την ζωή αυτή την αιωνιότητα βλέπουν καθαρά τα πράγματα, αντιμετωπίζουν σωστά τον άνθρωπο και τον κόσμο. Τον πλησίον οι άγιοι δεν τον αντιμετωπίζουν σαν θνητό άνθρωπο που πρέπει να του αυξηθεί ο μισθός κλπ., όπως κάνουν όλα τα υλιστικά ανθρώπινα συστήματα, αλλά σαν αιώνιο άνθρωπο, αδελφό του Χριστού, τον ίδιο τον Χριστό. Στο πρόσωπο του συνανθρώπου τους βλέπουν τον Χριστό, όπως είπε το σημερινό Ευαγγέλιο.
Η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται μόνον για το αιώνιο, αλλά βιώνουσα το αιώνιο λύει σωστά το παρόν. Γι’ αυτό όπιο του λαού είναι τα αθεϊστικά συστήματα, που αντιμετωπίζουν μονοδιάστατα τα προβλήματα του ανθρώπου. Η κοινωνία θα ήταν διαφορετική, αν δεχόταν την επίδραση της Εκκλησίας, που είναι η πραγματική κοινωνία. Ας επιδιώξουμε να ζήσουμε την πρώτη ανάσταση μέσα στην Εκκλησία, για να είμαστε οι ευλογημένοι του Πατρός.
«Όσοι Πιστοί»
Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου