Η κάρτα του πολίτη και το σφράγισμα

Το θεολογικό σύμβολο «χξς» και η πολιτική κάρτα του πολίτη

Πηγή  manitaritoubounou

Η άμεση σύνδεση του συμβόλου «χξς», που αναφέρεται στο πολυδιαφημισμένο στίχο 18 του κεφ. 13 της Αποκάλυψης του Ιωάννη, εξειδικευμένα μόνο με σημερινές πολιτικές αποφάσεις των κρατικών δομών, φαίνεται να προέρχεται στη χώρα μας από δυο ιστορικές ρίζες με κάποια αλληλεπίδραση τις τελευταίες δεκαετίες:

1) Οι θεωρίες του Απόστολου Μακράκη και του «Μακρακισμού» και όλων των σημερινών άμεσων ή έμμεσων επιγόνων του.

2) Διάσπαρτες αμερικάνικες θεωρίες προτεσταντικών παραφυάδων.

Προσωπικά, παρότι έχω κάνει «πολλές σπουδές» στο βιβλίο της Αποκάλυψης, δεν μπορώ να θεωρηθώ ούτε ειδικός, ούτε  όμως και άσχετος.  Για να παρουσιάσω λοιπόν κάποιες πρώτες σκέψεις μου θα αναφέρω μερικά μικρά ντοκουμέντα στην αρχή.

Η συμβολική έκφραση «χξς» μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους:

α) Γραμματολογικά. Ένας κλασσικός πρωτοχριστιανικός συμβολισμός  είναι ο εξής: ΧC. Αποτελείται από το 1^ο και το τελευταίο γράμμα της λέξης «Χριστός» κατά τη βυζαντινή γραμματοσειρά. Σήμερα αποτελεί μέρος της σφραγίδας στα πρόσφορα, στα αντιμνήσια, σε εικόνες, κλπ. Διότι η Πίστη της Εκκλησίας δεν στηρίζεται μόνο σε κάποια εξαίρετη προσωπικότητα κοινωνικοπολιτικού τύπου, ούτε σε μια μόνο «ανώτερη δύναμη»  φιλοσοφικού τύπου, ούτε σε κάποια  θρησκευτικού τύπου «θεότητα», αλλά στον σαρκωθέντα Λόγο, δηλαδή στον Ιησού, που ήταν «Χριστός».

Ήδη στα ευαγγέλια γίνεται αντιπαραβολή με κάθε όν ή παριστάνει ότι είναι και που «κάνει αντιποίηση» του «Χριστού» και ονομάζεται με τη συμβολική έκφραση «Αντί-χριστος». Τέτοια πρόσωπα είναι χιλιάδες και εκατομμύρια στην μεταχριστιανική ιστορία. Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη:

ι) «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· Όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν… τις έστιν ο ψεύστης ει μη ο αρνούμενος ότι ο Ιησούς ουκ έστιν ο Χριστός; Ούτος έστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν. Πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον πατέρα έχει…». (Α΄ Ιωάννου, Β, 18, 22-23).

ιι) «… και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστί. Και τούτο εστί το του αντιχρίστου ό ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστί ήδη… ». (Α΄ Ιωάννου, Δ, 3).

ιιι) «… ότι πολλοί πλάνοι εισήλθαν εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί. Ούτος εστίν ο πλάνος και ο αντίχριστος…». (Β΄ Ιωάννου, 7).

Συμπεράσματα: α) Η εσχάτη ώρα είναι πάντα «νυν», δηλαδή σε κάθε ιστορικό παρόν. β) Οι αντίχριστοι είναι πολλοί, δηλαδή είναι «λεγεών». γ) Παρουσιάζονται σε κάθε εποχή και περιοχή που «ξεδοντιάζουν» την Πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθε (ως Λόγος) «εν σαρκί». Επομένως δεν είναι απούσα και η σημερινή εποχή. Πως άλλωστε;

Στο συμβολικό λοιπόν γλωσσολογικό επίπεδο ο Ιωάννης σηματοδοτεί αυτή την αλλοίωση με την έκφραση «χξς». Τι κάνει δηλαδή; Εισάγει ανάμεσα στα γράμματα «χ» και «ς» το γράμμα «ξ» που έχει οφιοειδή μορφή. Έτσι συμβολίζει το δαιμονικό στοιχείο και ταυτόχρονα αλλοιώνει το σύμβολο «XC». Με τον τρόπο αυτό συμβολίζεται ο κάθε «αντί-χριστος».

Η οπτική αυτή παρουσιάζεται και από τον Παν. Τρεμπέλα  στην σχετική ερμηνεία του στίχου: «…. είναι εξακόσια εξήκοντα έξ ή ΧΞς=όνομα που αντιτίθεται και πλαστογραφεί και διαλύει το όνομα Χριστός». (Παν. Τρεμπέλα, η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τ. Β΄. σελ. 1033, Αθήνα 1968).

β) Αριθμητικά. Ο ίδιος ο Ιωάννης της Αποκάλυψης σημειώνει: «… Ώδε η σοφία εστιν. Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. Αριθμός γαρ ανθρώπου εστί. Και ο αριθμός αυτού χξς». (Αποκ. Ιωάννη, κεφ. ΙΓ, 18).

Οι ψηφίδες είναι μικρά τεμάχια που μπορούν να συναρμολογηθούν και να φτιάξουν «ψηφιδωτά». Στη γραφή οι ψηφίδες δεν είναι μόνο γράμματα που συναρμολούμενα φτιάχνουν (ψηφιδωτές) λέξεις, αλλά και ψηφία που δημιουργούν (ψηφιδωτούς) αριθμούς (διψήφιους, τριψήφιους, κλπ).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ιωάννης με «ένα σμπάρο ρίχνει δυο τρυγόνια». Εκτός από τη γραμματολογική αναφορά κάνει εμμέσως και αριθμητική. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή κάποιοι στους επόμενους αιώνες προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν πρόσωπα προσπαθώντας να μετατρέψουν τα γράμματα σε αριθμό όπου το άθροισμά τους να κάνει «χξς», δηλαδή «666»; Ή γιατί στο τέλος του 20^ου αιώνα προσπαθούν να το κάνουν στις διάφορες κάρτες (του φορολογούμενου, του ασθενούς, του πολίτη, κλπ) οι προτεσταντίζοντες; Νομίζω όχι.

Όπως όλη η Αποκάλυψη έχει και σαφές παλαιοδιαθηκικό υπόβαθρο (να ένα παράδειγμα: Το αντίχριστο θηρίο), έτσι και  στο σημείο αυτό.

Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται (Βασιλειών Γ΄, κεφ. Ι΄, στιχ. 14) ότι κάθε χρόνο ο χρυσός που μαζευόταν στο ταμείο του  Σολομώντα (κανόνας του χρυσού) και πέρα από τη φορολογία των υποτελών κλπ ήταν 666 χρυσά τάλαντα: «… και ην ο αριθμός του χρυσίου του εληλθότος του Σαλωμών εν ενιαυτώ ενί εξακόσια και εξήκοντα εξ τάλαντα χρυσίου, χωρίς….». Το ίδιο αναφέρεται και στα Παραλειπόμενα Β΄ (κεφ. Θ΄, στιχ. 13): «… Και ήν ο σταθμός του χρυσίου του ενεχθέντος τω Σαλωμών εν ενιαυτώ ενί εξακόσια εξήκοντα εξ τάλαντα χρυσίου, πλην….».

Η τριπλή επανάληψη του αριθμού έξι φυσικά δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, ούτε απλά το σκαρφίστηκε μόνο ο Σολωμών. Αποτελεί μια συμβολική αναφορά γύρω από τη συμβολική θεολογία του αριθμού έξι, την οποία δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε σ’ αυτό σημείο.

Μπορούμε όμως να σημειώσουμε ότι σχετίζεται με την συμβολική έκτη «ημέρα» – περίοδο της παλαιοδιαθηκικής δημιουργίας. Πρόκειται για τη δημιουργία όλων των μορφών ζωής στη στεριά (γη) με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. (Γένεσις, κεφ. Α΄, στιχ. 24-31). Η έβδομη «ημέρα» – περίοδος είναι αυτή που ο Δημιουργός «σαββατίζει», δηλαδή αναπαύεται αφού αποτελεί το χρόνο που αθλείται ο άνθρωπος πορευόμενος προς τη θέωση (ογδόη εσχατολογική ημέρα) ή «πέφτοντας» πάλι στην γηινη και βιολογική «έκτη» ημέρα της απλής επιβίωσης…

Η απλή επιβίωση, η «αποκτήνωση», είναι και κύρια αιτία κάθε κακοδαιμονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου βασικές εκφράσεις της είναι η κυριαρχία των ισχυρών με βάση τη «δύναμη» (τα θηρία) και με βάση το χρήμα (χρυσίο). Αυτοί που λυμαίνονται τη δύναμη και το χρυσίο, βασικά σύμβολα και όπλα των ανθρώπων  της «έκτης μέρας, είναι αδιαμφισβήτητα «Η πλουτοκρατία είναι ο διαρκής αντίχριστος» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έζησε την ίδια εποχή με τον Απόστολο Μακράκη, αλλά εξέφραζε πολύ πιο ορθόδοξη οπτική στην Χριστολογία…

Συμπέρασμα: Η μυωπική σύνδεση της κάρτας του πολίτη με μια όψη μόνο της κυριαρχίας της αντίχριστης λεγεώνας δύναμης και χρυσίου και στην εποχή μας αδικεί τόσο τη απαραίτητα πολιτική μετωπική μάχη μέσω και αυτού του οργάνου εξουσιασμού, αλλά κυρίως τη θεολογία της Χριστολογίας που υποβιβάζεται σε μια απλή τεχνοκρατική δαιμονοποίηση.

UP DATE, 30-10-2010, ώρα 22.00: Έγιναν μερικές μικρής σημασίας συντακτικές και εκφραστικές διορθώσεις στο αρχικό κείμενο.