Νέας κατηχητικής χρονιάς (σκέψεις)

Νέας κατηχητικής χρονιάς (σκέψεις)

Γράφει ο διάκονος π. Ιερόθεος

Αύριο στην ενορία που μου ανέθεσαν να κάνω κατηχητική σύναξη παιδιών δημοτικού ξεκινάνε τα μαθήματα!

Οι σκέψεις μας είναι πολλές … διέρχεται ο θεσμός των κατηχητικών σχολείων κρίση, διέρχεται η προσωπικότητα του κατηχητού κρίση, διέρχεται κρίση η ενοριακή κατήχηση, διέρχονται όλα τα εκκλησιαστικά κρίση???

Αν διέρχεται η κατηχητική λειτουργία κρίση είναι θέμα που μας απασχολεί όλους, ειδικά τους κληρικούς(που ακόμη γρηγορούν και είναι στις επάλξεις). Μήπως ο θεσμός (μου φέρνει ανατριχήλα ο όρος «θεσμός» σε εκκλησιαστικά διακονήματα αναφερόμενος, αλλά έτσι συνεννοούμεθα) της κατηχήσεως των μικρών παιδιών είναι αποτυχημένος ή απέτυχε στις μέρες μας? Μήπως είναι θέμα όλης της κατηχητικής διαδικασίας η αλλαγή?

Δεν αντέχουμε σήμερα την αυθεντία εκ προοιμίου, δεν αντέχουμε την διδασκαλία ex cathedra! Άρα όλοι κατανοούμε ότι για να γίνει κάτι καλό και αγαθό για την διδασκαλία του Ευαγγελίου του Θεού στους ανθρώπους, ο τρόπος μεταδόσεως της εν Χριστώ ζωής και διδασκαλίας είναι να γίνουμε ένα με τους ανθρώπους.

Να γίνουμε ένας από αυτούς και να «σαρκωθούμε» σύγχρονα και με μόνο στόχο η εν Χριστώ σωτηρία να γίνει βίωμα της δικής μας ζωής αλλά και των αδελφών μας!

Δηλαδή πρώτα η κατήχηση είναι βασικό να ξεκινήσει από τους ενηλίκους, να μάθουν οι γονείς σε ποιο Χριστό πιστεύουμε και ποιο Θεό ακολουθούμε στη ζωή μας και να δώσουν δώρο την πίστη τους στα παιδιά τους. Αν οι γονείς είναι αδιάφοροι έως άπιστοι και εχθρικοί προς την εκκλησιαστική κατήχηση και ζωή, πως έχουμε την ψευδαίσθηση το παιδί να θέλει να έρχεται στην κατηχητική συντροφιά της ενορίας του και πως θέλουμε να είναι πιστό μέλος της ενορίας όταν όσα λέμε δεν τα βλέπει βιωμένα και δεν είναι μέρος της σπιτικής ατμοσφαίρας που δυναμιτίζει την οικογενειακή ζωή.

Διέρχεται η προσωπικότητα του κατηχητού κρίση? Αυτό είναι βασικό και καίριο ερώτημα και απαντάται αφού δούμε ποιος κανονικώς και ευαγγελικώς κατηχεί! Κατηχεί ο Επίσκοπος και με την εντολή του οι Πρεσβύτεροι και οι Διάκονοι όποιας εκκλησιαστικής επαρχίας, άρα μόνον οι χειροτονημένοι κληρικοί (σήμερα - παλαιότερα υπήρχαν και οι εφορκιστές ή αφορκιστές που διαβαζαν τους αφορκισμούς κατά του Σατανά που σήμερα ακούνε μικρά και άωρα βρέφη και απευθύνονται σε ενήλικους άρα σήμερα δεν τα κατανοεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος, μια δυσκολία του νηπιοβαπτισμού, οι οποίοι και βοηθούσαν στην κατήχηση), έχουν απόλυτη ευθύνη του κηρύγματος της Βασιλείας του Θεού στους ανθρώπους που εβαπτίσθησαν ή μάλλον ορθότερα οι ίδιοι εβάπτισαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος!

Άρα δεν έχει κρίση απλά η κατήχηση ως διακονία, όταν επαφίεται συνήθως σε ευλαβείς μεν λαϊκούς, άμοιρους δε ευθυνών … άρα μπαίνει στον «αυτόματο», η δική μας ευθύνη μετατίθεται στην πλάτη ενός εθελοντή εν Χριστώ που συνήθως μένει αβοήθητος και απροστάτευτος, μένει μόνος να δέρει σε θάλασσα πολύ-φουρτουνιασμένη!

Έχουμε εμείς την ευθύνη της μεταθέσεως των ευθυνών μας, σύμπτωμα του σύγχρονου πολιτισμού μας, που πάντα την ευθύνη την έχουν άλλοι και ποτέ που εμείς παρατούμε τα πάντα εις το έλεος του Θεού!(με διάθεση αθεότητος, αφού ερεθίζουμε τον Θεό με το ζόρυ να δράσει εκεί που εμείς επαναπαυόμαστε στις δάφνες και συχνά μάλλον πικροδάφνες μας!)

Διέρχεται κρίση και η ενοριακή διάσταση της κατηχήσεως, αφού πολλές φορές όλα ήσαν διενοριακές δραστηριότητες, άρα δραστηριότητες χωρίς στέγη, χωρίς άνθρωπο επιβλέποντα, χωρίς οικονομική κάλυψη.

Όλα ήσαν θέμα του φιλοτίμου του αγωνιζόμενου κατηχητού που δεν είχε όμως και πάντα το σθένος ή το κουράγιο να αντέξει την αδιαφορία των άλλων και ή έκανε το ελάχιστο που μπορούσε να αποδώσει ή απεσύρετο χωρίς διάθεση επαναλειτουργίας του εντός των εκκλησιαστικών-ενοριακών- ορίων μόνον με διάθεση ηρεμίας προσευχητικής ή ιδιωτείας πνευματικής εντός με του ναού εκτός δε της ενορίας.

Διέρχονται δε όλα τα εκκλησιαστικά κρίση?

Τελικώς αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα που μας απασχολεί και μας βρίσκει πολλές φορές να ψάχνουμε να βρούμε την αιτία αυτής της κρίσεως … και το πιο εύκολο, ανεύθυνο και ανώδυνο είναι να πούμε φταίει η αθεϊστική κοινωνία μας , δεν είχε όμως να ζηλέψει η αλλοτινή κοινωνία της εποχής του Χριστού τίποτα από την δική μας σε έχθρα και αθεΐα και πόλεμο εναντίον Του.

Τότε και το κράτος και η επίσημη θρησκεία ήταν ενάντια στον Ιησού, τον Χριστό του Κυρίου που οι θρησκευτικοί λειτουργοί και κήρυκες τον οδήγησαν στον πολιτικό άρχοντα και τον εσταύρωσαν βάναυσα και γρήγορα «ίνα μη μωμηθεί το Πάσχα», έτσι πολλές φορές και εμείς βρίσκουμε πάντα αλλού τις ευθύνες μας και πάντα αλλού είμαστε εμείς θιγμένοι και κυνηγημένοι … τι έπρεπε να πει…αφού είστε τέτοιοι παρτάκηδες, ελεεινοί εγωιστές θα κατέβω από το Σταυρό και αναληφθώ μακρυά Σας?

Αλλά δεν το είπε έμεινε και πάλεψε!!!

Μακάρι με την χάρη του Θεού και εμείς οι φυσικοί και κατά αναθεσιν (διακονίας) κατηχητές να έχουμε το ίδιο πείσμα κατηχητικής διακονίας με τον Χριστό, τον ίδιο κόπο των αποστόλων να καταβάλουμε και την ίδια καρποφορία με το κήρυγμα και την απήχηση του Μεγάλου και Ουρανοβάμονος Παύλου να έχουμε στην διακονία μας!

Αδέλφια μου, μακρυά μας η απογοήτευση!!!

Καλή διακονία σε όλους και με κ α λ ά παιδιά, μαθητές Εκείνου!

Καλή δύναμη!

π. Ιερόθεος ο εκ Κρανιδίου