Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Γιατί γιατί γιατί...;;;


Η φωτογραφία είναι η βραβευμένη με βραβείο Πούλιτζερ το 1994 η οποία τραβήχτηκε στο Σουδάν στη διάρκεια του λοιμού.
Η φωτογραφία απεικονίζει ένα παιδί που χτυπήθηκε από την πείνα το οποίο σέρνεται προς μια βάση σίτισης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που βρισκόταν ένα χιλιόμετρο μακριά.
Το όρνιο περιμένει να πεθάνει το παιδί ώστε να το φάει. Η εικόνα αυτή σοκάρισε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε το παιδί.
Τρεις μήνες αργότερα ο φωτογράφος αυτοκτόνησε λόγω κατάθλιψης...
Tα ακόλουθα βρέθηκαν στο ημερολόγιό του: Θεέ μου, υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σπαταλήσω το φαγητό μου όσο δυσάρεστη γεύση και να έχει και όσο χορτάτος και εάν είμαι. Προσεύχομαι να προστατεύσεις αυτό το μικρό αγόρι να το οδηγήσεις και να το απαλλάξεις από την δυστυχία του. Προσεύχομαι όλοι μας να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι προς τον κόσμο γύρω μας και να μην τυφλωνόμαστε από την δική μας εγωιστική φύση και συμφέροντα. Ελπίζω αυτή η φωτογραφία να λειτουργεί πάντοτε σαν υπενθύμιση σε όλους μας για το πόσο τυχεροί είμαστε και ότι ποτέ δεν πρέπει να θεωρούμε την τύχη αυτή δεδομένη.
αναδημοσίευση από: http://avato.blogspot.com/

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΤΡΑΓΙΚΟ, ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΕΝΟ ΕΝΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ. ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΦΟΥΝ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ