Στον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης
Ό,τι θεριά ‘νθρωπόμορφα * δε βλέπαν και δε νιώθαν,
το ‘δαν τα δέντρα, τα πουλιά * ο ήλιος και το χώμα:
τ' άγιο κορμί που κείτουνταν * ακρωτηριασμένο,
με πύριν' όμως την ψυχή * και με αγάπης χρώμα!
Τα χείλη του ψιθύριζαν * βαμμένα μέσ' στο αίμα,
- την ώρα που του ρολογιού * οι δείκτες σταματούσαν -
κείνο που πήρ' ο άνεμος * με δέος και με φόβο,
για να το φέρει όπου γης * και δάκρυα ξεσπούσαν.
«Πατέρα, τη συχώρηση * δώσ' τους, μη τους γδικιέσαι,
Γιατί δεν ξέρουνε κι αυτοί * σαν τότε οι εχθροί Σου»,
λέγαν τα χείλη τ' άγια * του Χρυσοστόμου Σμύρνης,
λίγο πριν φύγει του η ψυχή * σώμα ψυχή χωρίσουν!
Εσείστηκαν οι ουρανοί * απ' τη βαθειά αγάπη
κι ευθύς εφάνη ο Χριστός * που ‘σκυψε κεί σιμά του.
«Δούλε καλέ και αγαθέ, * μην τον φοβάσαι διόλου
όποιον σου παίρνει τη ζωή * μικρό τ' ανάστημά του»!
Κι έφυγε ο Χρυσόστομος * ο της θυσίας άγιος
Μά άφησε το σώμα του * τη γη μας να λιπαίνει.
Από ψηλά τώρα θωρεί * κι από την προτομή του
θυμίζοντας το χρέος μας *
(Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία - Σεπτ.2009)
Περισσότερα εδώ.....
Του Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Δορμπαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου