Διαρκής Προσευχή
Τούς καλοκαιρινούς μήνες τής προηγούμενης χρονιάς, αγαπητοί αδελφοί, στά κυριακάτικα Κηρύγματα, αναλύσαμε τά «ειρηνικά» τής θείας Λειτουργίας, πού ακούγονται καί σέ άλλες ακολουθίες. Δηλαδή, αναφερθήκαμε στίς δεήσεις τής Εκκλησίας πρός τόν Θεό πού απευθύνουμε στήν αρχή τής θείας Λειτουργίας. Καί αυτό είναι σημαντικό, γιατί πρέπει νά συμμετέχουμε καί λογικά στά όσα λέγονται καί γίνονται κατά τήν θεία Λειτουργία. Βεβαίως, οι λέξεις τής προσευχής δέν είναι εξαιρετικά δύσκολες καί ακατάληπτες, αφού πολλές από αυτές χρησιμοποιούνται καί σήμερα στήν επικοινωνία μεταξύ μας, αλλά ωστόσο χρειάζονται καί μερικές επί πλέον εξηγήσεις.
Η θεία Λειτουργία είναι τό κέντρο τής εκκλησιαστικής καί πνευματικής μας ζωής πού συνδέεται μέ τήν πίστη τής Εκκλησίας καί τό ορθόδοξο κήρυγμα. Αυτός είναι ο πνευματικός χώρος στόν οποίο πρέπει νά ζούμε, νά κινούμαστε καί από αυτόν πρέπει νά εμπνεόμαστε. Άλλωστε, η θεία Λειτουργία είναι μιά πρόγευση τής ουράνιας θείας Λειτουργίας, στήν οποία ζούν οι άγιοι καί θά γίνεται αιώνια μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού, όταν θά αναστηθούν καί τά σώματά μας. Έτσι, ό,τι γίνεται στήν θεία Λειτουργία πρέπει νά είναι αγαπητό σέ όλους μας.
Εκτός από τά «ειρηνικά», πού λέγονται στήν αρχή τής θείας Λειτουργίας, απευθύνουμε στόν Θεό καί τά «πληρωτικά». Λέγονται «πληρωτικά», γιατί αρχίζουν μέ τήν φράση «πληρώσωμεν τήν δέησιν ημών τώ Κυρίω», δηλαδή άς συμπληρώσουμε τήν δέησή μας στόν Χριστό. Αυτά τά «πληρωτικά» λέγονται δύο φορές. Μιά φορά μετά τήν Μεγάλη Είσοδο, όταν, δηλαδή, μεταφέρεται τό Άγιο Δισκάριο καί τό Άγιο Ποτήριο από τήν Ιερά Προσκομιδή στήν Αγία Τράπεζα καί ψάλλεται ο «Χερουβικός Ύμνος», καί δεύτερη φορά πρίν κοινωνήσουμε τού Σώματος καί τού Αίματος τού Χριστού.
Η ζωή μας πρέπει νά είναι μιά διαρκής δέηση στόν Θεό, μιά προσευχή, γιατί ο Θεός είναι ο δημιουργός μας, ο πατέρας μας, ο νυμφίος μας, ο αδελφός μας. Αυτός μάς δημιούργησε, μάς έφερε από τήν ανυπαρξία στήν ύπαρξη, μάς αναδημιούργησε, μετά τήν πτώση μας, καί εξακολουθεί νά μάς τρέφει, ζωογονεί, θεραπεύει, σώζει. Αυτός είναι η ζωή μας, η ελπίδα μας καί η παρηγοριά μας. Καί αυτό δέν τό λέμε μέσα από τήν προοπτική τών άλλων ανθρωποκεντρικών θρησκευτικών συστημάτων, αλλά από τήν πλευρά τής Εκκλησίας, η οποία είναι η πνευματική μας οικογένεια, τό πνευματικό θεραπευτήριο. Οπότε, ο Θεός είναι ο μεγάλος Πατέρας μας καί ο άριστος θεραπευτής μας.
Αυτό σημαίνει ότι η δέησή μας στόν Θεό πρέπει νά είναι διαρκής, όπως τό λέμε στήν λατρεία μας: «έτι καί έτι εν ειρήνη τού Κυρίου δεηθώμεν», καί όπως τό ακούμε στά «πληρωτικά»: «πληρώσωμεν τήν δέησιν ημών τώ Κυρίω». Καί πρέπει νά προσευχόμαστε γιατί έχουμε πολλά προβλήματα στήν ζωή μας καί δέν μπορούμε μόνοι μας νά τά επιλύσουμε. Ακόμη, πρέπει νά είναι διαρκείς η προσευχή μας, γιατί ο σκοπός τής ζωής μας είναι πολύ μεγάλος, νά ομοιάσουμε μέ τόν Θεό, αλλά η βιολογική μας ζωή είναι πολύ μικρή καί δέν μπορούμε νά ανταποκριθούμε σέ αυτόν τόν μεγάλο σκοπό.
Δέν μπορούμε, αγαπητοί αδελφοί, νά ζήσουμε χωρίς Θεό, δέν μπορούμε νά αναπαυθούμε χωρίς τήν Εκκλησία, δέν μπορούμε νά αναπνεύσουμε έξω από τήν θεία Ευχαριστία. Γι’ αυτό, άς αγαπήσουμε όλη τήν εκκλησιαστική ζωή καί άς χαρούμε όλες τίς ομορφιές τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Ο Μητροπολίτης
+ Ο Ναυπάκτου και Αγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου